Ben Ölecek Adam Değilim – Cahit Sıtkı TARANCI
 

Kapımı çalıp durma ölüm,*
Açmam;*
Ben ölecek adam değilim.

Alıştım bir kere gökyüzüne;*
Bunca yıllık yoldaşımdır bulutlar.*
Sıkılırım,*
Kuşlar cıvıldamasa dallarında,*
Yemişlerine doymadığım ağaçların,*
Yağmur mu yağıyor,*
Güneş mi var,*
Farketmeliyim*
Baktığım pencereden.*
Deniz görünmeli çıksam balkona.*
Tamamlamalı manzarayı*
Karlı dağlarla sürülmüş tarlalar.*
Ekmekten olamam doğrusu,*
Nimet bildiğim;*
Sudan geçemem,*
Tuzludur teneffüs ettiğim hava.*
Ya nasıl dururum olduğum yerde,*
Öyle upuzun yatmış,*
İki elim yanıma getirilmiş,*
Hareketsiz,*
Sükûta râmolmuş;*
Sanki devrilmiş bir heykel?

Ellerim ne der sonra bana?*
Soğumuş kalbime ne cevap veririm?*
Utanmaz mıyım ayaklarımdan?

Kalkmalıyım,*
Dolaşmalıyım,*
Sokaklarda, parklarda.*
El sallamalıyım*
Giden trenlere,*
Kalkan vapurlara.*
Bilmeliyim,*
Gölgelerin boyundan,*
Saatin kaç olduğunu…*
Islık çalmalıyım.*
Türkü söylemeliyim*
Yol boyunca,*
Keyfimden ya hüznümden.*
Geçmiş günleri hatırlamalıyım,*
Dalıp dalıp akarsuya,*
Hayaller kurmalıyım,*
Güzel geleceğe dair.*
Yanımdan geçenler olmalı,*
Selâm almalıyım;*
Robenson’u düşünmeliyim,*
Garipliğini:*
Şükretmeliyim*
İnsanlar arasında olduğuma.*
Nedir ki eninde sonunda ölüm?*
Ayrı düşmek değil mi aşinalardan?

Kapımı çalıp durma ölüm,*
Açmam;*
Ben ölecek adam değilim.

Cahit Sıtkı TARANCI