Gölgesi Yok Yalnızlığın - Yunus Güzel
 

yolcusuz hanlara dönünce yüreğin
kör kuyulara düşer aydınlık
bir ışık yansa,
uzak dağ başlarında
tuzaklara aldırmadan,
yollara düşersin.

ardında bırakmazsın yarınları,
katık yaparsın,
kırk yamalı bohçana…

uzadıkça uzar,
sürgündeki akşamlar
kelepçesiz umutlar biriktirirsin zulanda
karanlığına,
kandil yapıp,
uzak ışıkları
gölgene,
kandil ışığında,
her gece
yazılmamış mektuplar okursun.

uzaklaştığını sanırsın,
aşkın kıyısından
adım başı serseri mayına rastlarsın,
her parçan bir adaya savrulur
toplamak zordur parçaları
topladığında,
bir bütün olacağını sanıp,
aldanırsın…

hala kara sularındasın aşkın…

uzaktan bakarsın,
esrikleşen hayatına
yetmez içine girmeye gücün…
elma içindeki kurtmuş meğer aşk…
gün gelir,
elma gibi çürürsün…

ve uzak dağ başındaki ışık,
ulaştığında,
aydınlık değildir artık…

yazılmamış mektuplarını,
şimdi kime okuyacak?
kendi karanlığında,
gölgesizdir yalnızlık…

Yunus Güzel