Yitik - Ayten Mutlu
 

Issız bir şehrin yağmalanmış kalbinde*
yitik parçasını arıyor ruhum*
yok artık diyorlar, o kırık gülümseme*
bu şehrin silinmiş adreslerinde*

bir telefon kulübesi, eylül çarşısı,*
yağmurun sesinde birikmiş kahkahalar*
yasemin bir öpüş gibi... öylece kalmış*
karanfil sokağının cebindeki şiirde*

çiğ mi yazar, çiy mi, yaprak aşkın adını;*
konuşup durmuştuk bir eylül gecesinde*
çiyler çoktan kurumuştur kirpiklerinde*
eylülü bekleyemez bazen yapraklar*

bilmem, sildi mi sokaklar ayak izini*
ama gençlik parkının buz tutmuş ateşleri*
hiç sönmedi bir kadının kalbinde*

ölüm hangi acıyı giyinir en çok*
hüznü avuçlarına gizlemiş bir resimde*
hangi rengi açar külrengi solan şiir*
külün kendi renginden utandığı gecede?*

hiç bilmezdim, şehirler de ağlarmış,*
düşlerini gömerken şiirlere*

anımsayamadım, gül müydü, karanfil mi,*
mezarıma getirirsin dediğin-- ne çok gülmüştük,*
ne çok gülmüştük, meğer...*

meğer aşk ta sığarmış külrengi bir kedere!