AŞAĞI MAHALLENİN HAYLAZ ÇOCUĞUM...
 

Ben aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum
Daha kendi çıkmazlarımı yeni yeni öğrenirken, senin sokaklarında kayboldum
Hayatımda ilk defa bildiğim sokaklarda, bilmediğim bir şey buldum
Aslında “aşkı bulmak” yoktur, içine düşmek vardır.
Bu yüzden bu kadar yara bere…
Bu yüzden bu kadar derin kalbime aldığım bu son darbe
Her şey sana çıkıyor
Senin yolun bir tek sana gider, benim yolum yalnızca senden geçer
Sen bencil, ben sencil…
Kusura bakma ilk defa tanışıyorum aşkla, beni bağışla
İster kendini başıma tâc et, ister canıma tak et
Ve beni unutana kadar hatırla
Ona öyle denmez miydi yoksa, denmez miydi?
Öyle, öyle afili sözler bilmem ben
Aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum işte
Ama sen de bilemezsin, gülüşün bende kaç bahar eder
Cahilliğimi hoş gör;
Kanat çırpmayı bilmeyen kuş, koşmayı uçmak zanneder.
Biliyor musun ben ne acılar öptüm seni ararken
Meğer doğru insanı yanlış yerlerde aramışım bunca zaman
İşte sonunda çıktın karşıma
Şeker gibiyimdir ha,
Başkalarına mutluluk vermek uğruna; erir giderim ben.
Zerre de gocunmam bundan.
Sevmeyen ne demek istediğimi bilemez
Vallahi billahi kimse senin uğruna benden daha güzel ölemez
Aslında çoktan öldüm senin için de
Hayat bana yine seninle hayat verdi işte
Aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum ben
Yetmiyor seni yazmaya alfabem
Ama öyle çok da cahil değilim ha
Hayat okulu, yalnızlık bölümü mezunuyum
Senin giderken yazdıklarını, ben dönerken tersten okuyorum
Sen sen ol, başkası olma diyorum
Herkesin bir hikâyesi vardır; benim de var.
Anlat dediler, ben hikâyemi anlattım
Onlar benim hikâyeme fıkra diye güldüler
Bu yüzden aman dikkat et dostuna düşmanına
İki yüzlü dostların, acımasız düşmanlarından daha çok iş açar başına
Ben hep öyle süründüm, ama kimse düşmedi benim yüzümden
Başka türlü ayakta duramam, hadi tut kaldır beni
Kaldır şimdi, ta özümden
Bekliyorum seni, he eğer şaşırmamı istiyorsan;
Beklemiyormuş gibi de yaparım, yeter ki gel
Bak gelmezsen, şimdi şuracıkta umutlarımı bileklerimden keser, kendimi kalbimden asarım
Hâlâ, hâlâ hata yapabilecek kadar insanım
Anladım, anladım
Galiba, galiba sen de yaralar taşıyorsun içinde
Fark ediyorum zaman zaman kanıyorsun
Hatta sen kanadıkça, ben kendimi yara sanıyorum
Yine olmadı değil mi, yine konuşamadım şiir gibi
Zaten bu aşkta bir aksilik vardı sanki
Keşke kalbim kadar zengin olabilseydim ama;
Keşkelerle yürümezdi aşklar değil mi?
Sen bana aldırma, ben aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum
Benden bir şiir olmaz
Bizim renklerimiz bile birbirini tutmaz
Sen beyazsın, bulut gibi
Ben karayım, kara…
Ama güneş yanığı değil, kader yanığı bizimkisi
Dedim ya, bir şiir olmaz benden
Ben aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum
Yani unutulmaya hep hazırım ben
Gözlerime bakma! Ben kalbimden ağlarım
Kalbimden ağlarım ben, sen, sen gözlerime bakma
Ben aşağı mahallenin o haylaz çocuğuyum


Kahraman TAZEOĞLU