Çevrimdışı

Açık pencereden sesleniyor,
Ağacın yapraklarına söyletiyor:
"Beni unut!"

Oturduğu evin balkonundan,
Bulutlara haber salmış olacak,
Ne dedikleri işitilmiyor ama, anlıyorum:
"Beni unut!"

Damların üstünden geliyor bu ses,
Tramvaylar, otobüsler getiriyor,
Denizden motorlar getiriyor.

Bazen dalıyorum, insan hali,
Bir karanlık içinde gözleri
Islak, siyah konuşuyor:
"Beni unut!"

O gece yan yana yürüyorduk,
Hiçbir şey konuşmuyorduk,
Fakat sesi, durmadan kulağımda çınlıyordu:
"Beni unut!"

Bu trene de ne oluyor bilmem
Yolunda doğru dürüst yürüse olmaz,
Yenikapı'dan her geçişinde
Avazı çıktığı kadar bağırıyor:
"Beni unut!.." "Beni unut!.."

Anladım, herkes ondan yana
Rıhtımdaki vapur, kilise çanları,
Radyoda şarkı, sokak satıcıları,
Caddeler, bulvarlar onu tutuyor.
Olmayacak bir zamanda sesleniyor:
"Beni unut!.."



Arif DAMAR