[aZze]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Güneş papatyaya aşıktı. Papatyanın ise kalbi kelebekteydi.
Kelebek her sabah papatyanın üzerine konar onunla sohbet ederdi. Papatya bu durumdan çok hoşnuttu. Çok seviyordu kelebeği...
Güneş ise onları imrenerek izliyordu. Her sabah ışığıyla papatyayı ısıtıyordu. Tüm sevecenliğiyle gülümsüyordu. Fakat papatyanın ne güneşten haberi vardı ne de sevgisinden.
Bir gün papatyayla kelebek konuşurken güneşin kalbine bir hançer saplanmış gibi oldu ve bulutların arkasına saklandı. Bulutlara ağladı. Bulutlar ise güneşin gözyaşlarını tutamadı ve yeryüzüne indirdi. Kelebek baktı ki damlalar düşüyor hemen gitti papatyanın yanından, sığınacak bir yer bulmaya... Papatya buna çok üzüldü ve boynunu eğdi. Bunu gören güneşin kalbi dayanmadı ve yeniden açtı...
Ve söz verdi kendine: Asla Onu üzme. O senin varlığından haberdar olsaydı böyle davranmazdı.
Ve güneş her sabah büyük bir umutla parladı... Belki varlığımı farkeder umuduyla olanca gücüyle...
Eğer yağmur yağıyorsa bilin ki güneşi üzenler olmuş...