[Zirve]

Türk Müziğinin çekirdeği, nüvesi Geleneksel Türk Halk Müziğidir. Türkler, Ortaasya'da, İslamiyetten önce şaman didine inanıyorlardı. Bu dönemde; idare edenle, idare edilen sınıfı arasında duygu, düşünce ve ülkü farkı yoktu. Halk ozanları, herkesin anlayacağı bir dille türküler (koşuklar) ve ağıtlar (sagular) söylüyorlardı.


Türkler İslamiyeti kabul ettikten sonra, oba oba, beylikler halinde Anadolu'nun dört bir yanına yerleştiler. Çoğunluğu oluşturan göçebe halkın ekonomik ve sosyal yaşamında sürekli bir değişim olmadı. Gelenekler ve töreler, örfler aynen devam etti. Ancak büyük kentlerd, dil ve edebiyat ile birlikte yeni bir müzik türü gelişti. Bu müzik türü bireyseldi. Koşullu olması gerekiyordu. Kurallar içinde, sanatsal bir yapı içermeliydi. Amaç müzik sanatı yapmaktı. Bu müzik türümüzde, konu divan şiirinin içerdiği çerçevede kaldı ve çeşitli adlar değiştirerek, en son, TRT kuruluş yönetmeliğinde Türk Sanat Müziği olarak isimlendirildi. Günümüzde ise Geleneksek Türk Sanat Müziği adıyla anılmaktadır.

Geleneksek Türk Halk Müziği ile Geleneksel Türk Sanat Müziği arasında, ses ve ritim bakımından büyük bir ayrıcalık yoktur. Ancak, bu iki müziğimiz arasında; saz, tavır ve üslup farkları vardır. Bir ayrıcalık da, geleneklerindeki uygulama, düşünce ve duygu farkıdır.


Geleneksel Türk Halk Müziğinin ezgisel ve ritmik yapısını ele aldığımızda her ne kadar makalsal bir görünüm gösteriyorsa da genelde makam kuralları ve duyguları dışında, özgün bir müzik yapısındadır. Geleneksel Türk Halk Müziği incelediğimiz zaman ezgilerin, çoğunlukla üçlü, dörtlü ve beşli aralıklar içinde oluştuğunu görürüz.