[eFe]

Zamanın Ruhu Değişti, Değerler Kıyıya Vurdu...

Eskiden bir bardak su getirene bile “Allah razı olsun” denirdi.
Birinin halini sormak, elinden tutmak, küçük bir tebessüm etmek değerliydi.
Şimdi ise ne verdiğinin önemi var, ne verdiğinde yandığın...
Çünkü kıymet bilmek bile artık kıymetsiz hâle geldi, azizim.

Kıymet Bilmenin Unutulduğu Devirdeyiz

Birine iyi davranırsın, yok sayar...
Elinden geleni yaparsın, yetmemiş gibi bakar...
Kalbinden verirsin, o kalbi sorgular.
Yani anlayacağın, değer vermek artık zayıflık sanılıyor.
Sen "iyilik" diyorsun, o "işi düşmüş" diyor.
Sen "gönül" diyorsun, o "kullanılacak alan" görüyor.

Eskiden vefa vardı, şimdi hesap.
Eskiden minnet duygusu vardı, şimdi menfaat.

Değer Vereni Ezmek, Yeni Bir Alışkanlık

Ne zaman ki insanlar, çok seveni yormaya başladı,
ne zaman ki haddini bilene haddini bildirmeye kalktılar,
işte o zaman kıymet kavramı yerle bir oldu.

Bugün, kimse ne yaptığınızı değil, ne işine yaradığınızı önemsiyor.
"Ben senin için şunu yaptım" desen,
"Zaten yapman gerekiyordu" deniyor.

İşte bu yüzden...
Kıymet bilmek artık kendine bile yakışmıyor.
Çünkü anlayan kalmadı.

Kalpten Gelenin Adı "Saflık", Kıymet Verenin Etiketi "Zayıf"
Samimiyetin adı “kandırılmışlık” oldu.
İyiliğin adı “gereksizlik”,
Kıymetin adı “saflık” sayıldı.

Oysa bir zamanlar,
"Allah razı olsun" denildiğinde içten hissedilirdi.
Birinin "iyi ki varsın" demesiyle insanın gözleri dolardı.
Şimdi teşekkür bile yapmacık,
Minnet bile gösteriş için...

Biz Nerede Kaybettik?

İnsanlığı mı kaybettik?
Gönül terbiyesini mi?
Yoksa çok fazla "hak ettiğini düşünen",
hiçbir şeye "teşekkür etmeyen" bir nesil mi olduk?

Ne oldu da kıymeti bilen, ezilen oldu?
Ne oldu da kalbi güzel olan, geri planda kaldı?

Cevabı net:
Zamana uyduk ama vicdana uymadık.

Kıymet bilmek, insan olmanın asaleti, gönül ehli olmanın nişanesidir.
Ama ne yazık ki bugün,
değer bilen değil, çıkar bilen kazanıyor.

Ama yine de…
Sen bildiğin yolda yürü azizim.
İster kıymetin bilinsin, ister bilinmesin…
Kalpten verenin, Allah katında karşılığı büyüktür.
İnsan unutsa da, Rabb’in görür.

Ve unutma:
Kıymet bilmeyene değil,
kıymet bilmeye devam edene yakışır insanlık.