[Sheima]

hayatima dar gelen umut sozcuklerine ihtiyacim yok benim...
Uykularım kaçıyor yine...
Gerçekliğin soğukluğu,sığındığım,nefes alabildiğim
tek yer olan hayal cennetimden uzaklaştırıyor
işte beni!
birbirine karışan bedenler,bakmaya çalışsamda silinen
yüzler,hiç bir zaman tamamıyla hatırlayamadığım
anılarım kayboluyor gecede...
Sadece gerçeklik ve ben kalıyoruz!
Ne sevdiklerim,ne geçmişim,ne yarınım...
Ben ve gerçeklik varız gecede.
Yinede tüm işkencelerine rağmen duyamıyor,
alamıyor benden istediklerini gerçeklik!
Hayatıma dar gelen umut sözcüklerine ihtiyacım
yok benim!!
Hayatımın beklentisizliği beni yaşatan.
yutamaz beni bekleyişler,hayatımın değişmesini
ümit etmeler...
Sadakatsizlik yapamazdım nefes alabildiğim tek
yere,hayal cennetime.
Kopuyordum gerçeklikten,dönüyordum hayal cennetime.
Nefes alabiliyordum yine!
Gerçekliğin soğukluğundan,hayallerin sıcaklığına
geçtiğimde ısınan ve ısındıkca uyuşan
parmak uçlarımda hissediyordum hayatı...
Umut etmek anlatamazdı hayatımı,ben beklemeden
gerçekleşmesine yüreğimi adadığım hayallerimle
yaşıyordum,böylece
beni hiç terk etmeyen cennetimde!
Ve haykırıyorum yine,yeniden;
HAYATIMA DAR GELEN UMUT SÖZCÜKLERİNE İHTİYACIM
YOK BENİM!!