Adı bilinmeyen ama yorgun çiçek.
 

Adı belirsiz çiçeğin hikayesi.

hey okuyan. başlıktan da anlayacağın gibi bu yazı adı bilinmeyen çiçeğe hitaben yazıldı. yazıyı klavyeye alan çocuk, o çiçekle tanıştığında o kadar heyecanlıydı ki, ankaranın alışılmışın dışında sıcaklıkla boğuştuğu temmuz ayında, ne öğle sıcağını hissetmekte, ne de bu metropol kentin kalabalığının gürültüsünü...
öncesini hatırlamıyormuş gibi ilk kez bir çiçek alırcasına çiçekçiye girdi. sevgilisine hediye etme girişimine hazırlanıyordu. otobüsün durağa yanaşmasına beş dakika kalmıştı ve o güzeller güzelinin görünmesine. güven parkının arkasındaki çiçekçilerden birine girdi. etrafına baktı, önce en sevdiği çiçeği papatyayı aradı gözleri, bulamayınca herhangi bir çiçeğe yöneldi,
-usta sade birşey arıyorum, güzel birşey...
sade birşey olsun istedi, gösterişi pek sevmezdi. usta ona hemen bir kaç dal kesti, budadı hazırladı. onun ise bir gözü saatteydi, 20-25 metre ilerideki otobüs duraklarındaydı gözü...
heyecandan adını bile sormayı unuttu çiçeğin...
az sonra iki güzellik buluşmuştu elbette, ikisinin de ağızları kulaklarındaydı, bir adını bildiğine baktı, birde adını bilmediğine. ikisinide bir kez daha sevmişti, yeniden, yine...
o çiçek 1 saat kadar elde, yarım saat kadar çantada dolaştı, bitkin düştü, akşama anneye götürüleceğinden habersiz. aslında pek manidar değildi benim için anneye kavuşmasının, öyle gerekiyordu. adsız kahramanımızın hikayesi aslında çok şeyi anlatıyordu. gün içinde yorulmuş bitkin düşmüştü, belki bir aşka ya da ne bilsin çiçek, aşk sanılan şeye tanıklık etmişti. yıllar boyunca yıpratılmayı beklenen yüreklerin simgesiydi adeta, boynu bükük ve mağrur.
adını bile bilmediğim, 10 lira verilip satın alınan ve tebessüme, sevgiye dönüşen güzellik. ufak bir anı olarak kaldın belki ama, bu gece düşüncelerim arasına girmeyi başarıp konuma işlendin.
adını keşke öğrenebilseydim dediğim çiçeğim; varlığına ve yokluğuna teşekkür ederim...