Derdimi Öpeyim..
Ne yazayım. Ne söyleyeyim? Aklımın da vicdanımın da vidaları gevşemiş gibi geliyor bazen. Az önce Ablama bağırdım. Ayva yemek istemişti canım yukarı mutfağa çıktım. Bir sürü meyve vardı ama ayva yoktu. Abla dedim yediğim tek meyve ayva ve bizde sadece ayva yok ben yemeyeyim diye mahsus mu almıyorsunuz? Yarın alırız kalmamış vs. diyecekken kadın lafı ağzına tıkıp çıktım mutfaktan. Yani totosluk yaptım anlayacağınız. Ayva yoktu çünkü olan ayvaların hepsini ben yedim, o yüzden yoktu. Artist artist indim aşağıya şimdi de oturdum kuruluyorum. Çok istiyorsan kendin niye almıyon da kadına bağırıyon lan yavşak diye içim içimi yiyor yarım saattir. Kalkıp özür dilesem ne güzel olacak ama yapamam, yapmam. Çünkü cidden götün teki olup çıktım. Çünkü mutfağa çıkmadan önce gencecik bir kızın evinde polisler tarafından öldürüldüğü görüntüleri izledim. Polis kamerasına kaydedilmiş siz de görmüşsünüzdür dönüp duruyor internette. Normalde isyan etmem, ortada çatışma yokken nasıl olur da bir insan evinde arama esnasında öldürülür diye hesap sorup açıklama istemem gerekirken, öylesine, sanki bir aksiyon filminden sahneler izler gibi izledim. Sonra döndüm Beşiktaş maçını izlemeye devam ettim. Çürümeye başladığımı hissettim anlayacağınız. O kadar çok ölüm, acı, yıkım görüyoruz ki her gün, sonunda en olmaması gereken şey oldu, vicdan yalaması oldum, kayıtsız, tepkisiz, kanıksamış… İkinci Dünya Savaşı’nda gözlerinin önünde Yahudi komşuları gaz odalarına gönderilirken sessizce evlerinde oturup radyo dinleyen Almanlara döndüm. En büyük derdim evde ayvanın bitmesi oldu sonra. Ne diyeyim, derdimi öpeyim ! | 