Pokemon Yakaladım...
 

Az evvel pokemon kovalarken bir tane Snorlax yakaladım. Yaklaşık yedi sekiz top harcadıktan sonra düştü kucağıma. Derin bir ohh çektim ve sırıtmaya başladım. Ciddi bir süre sırıttım. Çünkü mutluydum. Cidden mutluydum.
Sonra zaman geçti abarttığımı düşünmeye başladım. Peşinden de kendime acımaya. Öyle bir zamanda, öyle bir yaşta, öyle bir travmalar ülkesinde yaşıyoruz ki ve mutlu olabileceğimiz şeylerin sayısı o kadar az ki; otur ağla. Saçma sapan bir anime karakter için bu kadar mutlu olunur mu lan? Başka bir şey yoksa seni mutlu edecek olunur.
Gece son tramvaya ya da otobüse binerseniz insanların suratlarına dikkatle bakın. Ortak ifade mutsuzluktur hemen fark edersiniz. Çoğu gençtir, o saatte yaşlı insanlar pek görünmüyor etrafta. Çoğu az önce bardan, kafeden, sevgilisinin yanından, konserden, sinemadan vs. çıkıp evlerine gitmektedir. Çoğu az önce abartılı bir şekilde eğlenmiş ya da eğlendiğini zannetmiştir, çoğu sabah erkenden nefret ettikleri okullarına yahut işlerine gideceklerdir. Çoğu kredi kartının asgari tutarını nasıl ödeyeceğini düşünüyordur. Çoğu aslında tektir. Biziz. Benim... Bu kadar mutsuzluğa nasıl dayanıyoruz peki? Abartarak... İçilen bir bardak biranın hazzını, yakalanan bir pokemonu, dinlenen bir kaç şarkıyı, basit bir ele ele tutuşmayı, kaçamak bir bakışmayı abartarak ve ölçüsüzce mutlu olarak. N'apçaz ki başka? Yoksa neden öldürmeyelim ki kendimizi?