[Araf]

Sanırım kendimi daha önce hiç bu kadar tuhaf hissetmemiştim. Hislerimin bir tanımı yok, dili olsa da konuşsa diyorum bazen belki öyle anlaşılır hale gelebilirim. Ya da gelebilirler işte. Ben bugün saçmalama izni verdim kendime, günlük benim keyif benim zaten değil mi?
Benim gülmekten ağladığım zamanlarda oldu. Ama en çok ağladım. Durduk yere değil ama, hep bir ağlatan vardı. Uzak tutmak istesem de, bazı şeyleri engellemek istesem de olmadı. Ya ölecekmiş gibi hissediyorum. İnsan hisseder mi? İşte öyle olunca her şey bir film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden. Neymiş, nasılmış anlıyorum.
Kırıldığım kadar da kırdım belki ben. Ama hep sevdiğimdendi gerçekten bak. İnsan sevdiğini nasıl kırar diyeceksin ama, öyle onu da anlatamıyorum. Boşver, anlamana da gerek yok zaten eksik kal.
En çok sevdiklerime kızdım sonra ben. Zaten sevmediklerime niye kızacaktım ki? Bunun gereği yoktu. Ben aşşkı çoktan geçtim bu arada, erkeklere hiç güvenmedim. Güvenmiyorum da. Çünkü her türlüsü bana güvenmemem gerektiğini gösteriyor. Bize güven olmaz mesajı veriyorlar ve bende uyguluyorum paşa paşa. Ama güvendiğim dostlar da yaraladı beni hep. Onlar niçindi? Bilmem. Bilmiyoruz, çözemedik biz.
Neyse... Sonra ben çok gitmek istedim. Bazen bu ev, bazen izmirin sokakları, bazen insanların yüzleri bunalttı beni. Gideceğim dedim. Yeni bir şehir, yeni bir hayat, yeni yüzler yeni insanlar. Neyi değiştirecekti bilmiyorum ama gidecektim ben. Bunu istiyordum. Zamanı geldi sonra, kararlıydım ve tercihlerimi ona göre belirlemiştim. Pişman olmayacaktım. Oldun mu peki? dersen evet cesaretimi toplayıp oldum derim. Ne yeni bir hayat istiyorum ne yeni insanlar. Ben benim olanlarla mutluydum ki, fazlasına gerek yokmuş aslında.
Ama şimdi gidiyorum işte, bilmediğim sokakların, hiç görmediğim yüzleri arasında kaybolmaya belki de. Gidiyorum. Belki çok mutlu olacağım, hatta o mutluluk anımda bu yazımı okuyup kendimle dalga geçeceğim. (yüksek ihtimal, inkar etmiyorum) Ama şimdi bunu düşünemiyorum ben. Odamı, evimi, ailemi, sevdiğim birkaç insanı, hergün görmekten şikayet ettiğim o sevgi yolunu, belki yüzünü görmek istemediğim insanları, şehrimi ve dahasını bırakmak istemiyorum. Evet tabi ki de dönüşüm var, temelli gitmiyorum biliyorum. Ama yine de... Çok kötüyüm inanır mısın , hem kırgın hem üzgün hem buruk. Karmaşıklığın dibine vurdum.
Yalnızlığım bana en iyi gelecek şey belki de şu an. Büyümek ne zor şeymiş arkadaş.
Gideyim en iyisi. Vedalaşmayı sevmiyorum aslında, ama bazen yapmak gerekiyor. Şimdi onu ulu orta yapmaya gerek olmadığından yapmıyorum, yapmayacağım. Sevdiklerim kendilerine iyi baksın yeter. Onlar gülsün yeter.
Bir de benim şu yüreğim ferahlasın olmaz mı? Olsun. Lütfen.
Gittim ben...
Her şey güzel olsun diyerek gittim.



Sanırım şu an için bundan iyisi olamazdı. Kendi dünyamı resmen kendim cehenneme çeviriyorum. Bunu nasıl başarıyorum bilmiyorum. Ama ödül alacak kapasitedeyim.
Neyse ne demiştik en son?
Gittim..

Ruhsuz Adam