[aSk]

Bu sana yazdığım ilk mektup, bu ilk isyan kaderime...
Bu benim, senden sonraki resmimdir, satır satır okurken halimi izle....
Ne yatağımızda hıçkırıklarla uyuya kalışımı anlatıcağım, nede kahvaltıdan önce içtiğim sigaraları, ne yüzünün resmini indirebiliyorum gözümün perdelerinden,
nede ismini silebiliyorum, beynimin hücrelerinde...
Ezberim olmuşsun, EZBERİM SENSİZ YAPAMIYORUM BEN.........
... Sesin her çınladığında yaşlar dökülüyor ya işte o an bir üşümek,
bir titremek başlıy...or nefesim düğümleniyor, sancılar başlıyor...
Bitmek bilmeyen kahrolası bir baş ağrısı dinmek bilmiyor işte...
Tam o an kırıp döküyorum edebimi, küfürler yağmalıyor dilimi, sonrasımı....
Sonrası bir duvar kenarında, yıkılmış bir enkaz gibi cansız bir ceset gibi yaşayıp yaşamadığını bilmeden uyuya kalıyorum o zavallı halimle...
Ama bir gün uyanamıycağım...!
Bunu çok iyi biliyorum... Neden mi ? Çünkü artık bedenimi hissetmiyorum,
çünkü seni unutamıyorum,
çünkü senden vazgeçemiyorum...