Anlatamadım
 

Anlatamadım

Artık her şey geride kaldı
Olan oldu yaşanan geçmişte kaldı
Benim kimseyle bir derdim
Alıp veremediğim bir şey yok dedim
İnsanlara kendimi anlatamadım,
Bir elek gibiydi hayatım
Düşenler çekti gitti kalanlarla yetiniyorum dedim
Kimseye yorulduğumu anlatamadım...

Kimseden bir şey beklemedim ben
Dertlerim zirveye vardığında
Kendimi yollara, dağlara vurdum
İnsanların değil yaradanın varlığına sığındım
Kimseye ne acımı ne de kırgınlığımı yansıttım
Çünkü ben kendimi yalnızlığımda buldum.
Artık savaş bitti kavgalar son buldu
Yangınlar içinde olduğum o zamanlar geçti çok şükür
Şimdi Kimsenin dostluğuna gerek kalmadı dedim
Anlatamadım...

Ben çok şey yaşadım hayatım boyunca
Bir insanın görüp göreceği çoğu şeye vakıf
Doruklara da erdim en dibi de gördüm
Arkamda ordular var zannediyorken
Kimsesizliğin ne demek olduğunu da gördüm
Gecenin buz kestiği o soğuk zamanı değilmiş düşman
Ondan zaten koruyor kendini insan
Düşman Göğsünü gerdiğin güneş zannedip
Kendini savunmasız bıraktığın o
Sahte sıcaklıkmış meğer...
En sancılı yaraları sana en yakın olan acarmış
Sana en yakın aslında en uzak görünenmiş
Gönlüm dosttan arkadaştan geçti dedim anlatamadım.

Kimseye suç bulmuyorum
Ne kızıyor ne de içimde öfke taşıyorum
Hayat bir derya gibiydi yüzmesini öğrenmeden
Kendimi o dalgaların içine bırakan boğulan bendim
Aşk ateştir dediler büyüsüne kapılıp
Hesap etmeden elimi uzatan kendimi yakan da bendim
Gök kuşağına benzer dostlar dediler
Renklerine aldanıp peşlerine takılıp giden
Sonrada fırtınalarda hayatımı kasıp kavuran bendim
İnsanların yaradan a bile secdelerinin
Cennete olan menfaatlerindendir diye unutan yine bendim
Benim yorgunluğum kendimdendir dedim anlatamadım.

Yaman Karaca