[meLanie]

Tugçe; 17 yaşina yeni adim atan başarılı bir ögrenciydi. Her genç kadin gibi onun da bir sevdigi vardi. Okul çıkışı gizli gizli buluşuyorlar, bir paket cips, bir şişe kola, iki plastik bardak ile birlikte sahilde oturup sohbet ederlerdi. Gelecege dair hayaller kurarlar, çocuklarina bu anlari anlatacaklarindan bahsederlerdi.
Gel zaman git zaman derken bir gün abisi yakaladi onlari. Önce Tugçe'nin sevdigini dövdü, sonra Tugçe'yi. Yetmezmiş gibi saçlarindan sürükleyip eve getirdi ve babasina anlatti olayi. O gece bir dayakta babasindan yedi ve cezasi kesildi Tugçe'nin. Bundan sonra okula gitmeyecek, amcasinin oğluyla nişanlanıp en kisa zamanda evlenecekti. Kardeşi gibi gördüğü, beraber büyüdüğü adamla evlenemezdi lakin amcasin oğlu Tugçe gibi düşünmüyordu. Tugçe bir yolunu bulup haber saldi sevdigine "gel beni kaçır"' diye. O gece kaçarken yakalandilar amcasinin oğlu ve arkadaşlarına. Tüm kemiklerini kirdilar delikanlinin.
Sonra amcasinin oğlu Tugçe'yi bir arabaya bindirip zorla sahip oldu kendisine ve gözlerinin içine baka baka "Bu saatten sonra kimse almaz seni! Ben bile" Sözlerini haykırdı yüzüne. Perişan halde yol kenarina birakip Tugçe'yi amcasina gitti. _ Kizini başka bir adamla uygunsuz yakaladim amca! Bu saatten sonra o kizi evime karim diye sokmam. Diyerek iftira tohumlarini serpiştirdi Tugçe'nin babasinin aklina.
Babasi silahini aldi, namustur dedi düştü yola.
Namussuz olan yeğenini vurmak yerine, kendi canından olan kızına kıymaya karar verdi. Tugçe ise hastane köşelerinde sevdigi adamla birlikte savaş vermekteydi. Delikanli kurtarilamadi, Tugçe ise kadin siginma evine yerleştirildi. Bir kaç ay geçmeden Tugçe hamile oldugunu ogrendi. Suyun altina girip saatlerce yikaniyordu. Yikaniyordu lakin üzerinde ki koku gitmiyordu bir türlü. Karninda büyüyen günahsız yavrunun su ile akip gidecegini sanacak kadar kaybetmisti kendini. Karni iyice büyümeye baslamisti fakat Tugçe saatlerce banyo da yikanmaya devam ediyordu. Eve gelen müfettigler saglik ekiplerine haber verdi. Tugçe'yi akil hastanesine yatirdilar. Akil hastanesinin koridorlarinda aylarca yankilandi Tugçe'nin; "Ben yikanmak istiyorum. Bu lanet koku Üstümden gitmiyor. Lütfen beni yikayin" Sesleri. Bir süre sonra bebegi dogdu. Tugçe artik iyileşmeye başladı. Koku almiyordu, devamli yikanmak istemiyordu. O süre içerisinde bebegi hiç göstermediler Tugçe ye. 1 sene sonra Tugçe iyilegti.
Hastaneden taburcu edildi ve çocugu kendisine verilip, tekrar siginma evine verlegtirildi. Tugçe o gece ilk kez aldi kizini kucagina. Fakat o lanet koku tekrar doldu burnundan cigerlerine. "Bu bebek kokuyor, Bu bebegi yikamaliyim" Diyerek dusa girdi. Küvete su doldurup ufacik yavruyu yikamaya bagladi. Saatlerce yikadi. Bebek ise saatlerce agladi. Bir süre sonra Tugçe kokuyu tekrar almamaya başladı. Bebegin temizlendigini düsünüp, sarip sarmalayip yataga yatirdi. Bebek hareket etmiyordu ve malesef artik nefeste almiyordu... Tugçe tekrar akil hastanesine, günahsız yavru cennete gitti...

KADINA ŞİDDETTE HAYIR

alıntı