YaLnızca Sevmiştim
 

Güneşin doğmasına hayli zaman var.Bütün kuşlar derin uykuda.
Herkes evinde barkında,sıcacık yatağında.
Sahilde yürüyorum.``küçük bir tekne ve meyhanevi bir müzik,içeridekiler belliki kurmuşlar çilingir sofrasını,şarkıyada eşlik ediyorlar.``
Yanlız,yanlız gözüme uzakta,kayalıkların hemen dibinde ağlayan bir adam çarpıyor...
Yaklaşıyorum farkımda değil..
-Kirli sakal,kızarmış gözleriyle,bir elinde birası,ağzında sigarası
ve durmadan oynayıp durduğu cep telefonu...
Telefonun öbür ucundaki belliki sevgilisi.
-Yapma diyor,etme diyor,ben ettim sen etme diyor.
Ya karşıdaki çok inatçı,ya da adam çok büyük bir suç işlemiş.
Olumlu bir yanıt alamadığı kesin çünkü.
-Bak,diyor,``Ben sana şu önümdeki denizin kendi içinde barındırdığı kumlara muhtaçlığı kadar hasretim.Farzet ki ben denizim sende benim içimdeki sevdamsın.Yani benim bir parçamsın....``
-Şu kayalıklar gibi taş kesileyim ki,onlara yoldaş olayım ki.,
Ben seni ay ışığı gibi saf ve yalansız sevdim.. diyor.
Ama adam belkide ömründe ilk defa böyle ağlıyor.Çünkü.,
kolay kolay yıkılacak birine benzemiyor.
Biraz suskun kaldıktan sonra telefonu bütün öfkesiyle denize fırlatıyor..
Sonra cebinden kağıt kalem çıkartıyor.Uzun uzun birşeyler yazıyor.
Sonra kalkıyor.
Derin ve ıslak bakışları kararlı bir şekilde karşıya bakıyor...
Şimdi anlıyorum adamın telefonda denizden,kayalıklardan bahsederek neyi anlatmaya çalıştığını....
Adam intihar etmeye niyetli...
Koşup yetişiyorum,zar zor da olsa indiriyorum yere.
Altımda kıvranıyor,bırak beni diyor.Bense teselli etmeye çalışıyorum.Değmez diyorum.
Sonra bir çırpıda beni itip,kalkıp kaçıyor,karanlıklara karışıyor..
Tam o sırada yazdığı notu düşürüyordu cebinden..
Açıp okudum.O kağıtta neler yazdığını çok merak etmiştim çünkü..
Kağıtta hiç ama hiç ummadığım şu iki küçük cümle yazıyordu.,