[Mazhochist]

Hayatımda ilk önce SEVMEYİ öğrendim çünkü sevdikçe kendimi
hisssettiğimi öğrendim. AFFETMENİN ne olduğunu anladım ve affetmenin
aslında yeni insanlar kazandırdığını gördüm. Bir gün geçmişime baktığımda
PİŞMANLIĞIMDAN üzülmediğimi gördüm, bunları ben yaşadım çünkü. Birisini
HATIRLAMANIN aslında ufak bir telefon görüşmesi kadar basit olduğunu
biliyorum artık. Aslında BANA DEĞER VEREN İNSANLARIN çok yakınımda
olduğunu fakat gözlerimin hep uzaklarda olduğunu anladım. Birisini
kırdıktan sonra ÖZÜR DİLEMENİN aslında beni ben yaptığını anladım. SEN
BENİM İÇİN ÖNEMLİSİN kelimesinin verebilecek en büyük hediye olduğunu
buldum. Bir yerden sonra KELİMELERİN mana ifade etmediğini biliyorum.
Sahilde yürür ve düşünürken birinin de beni DÜŞÜNDÜĞÜ duygusu beni
sevindiriyor. MUTLU OLMANIN aslında bir kedinin güzel bir anını yakalamak
kadar basit olduğunu anladım. KAÇIRDIĞIM FIRSATLARIN aslında bana yeni
fırsatlar yarattığını gördüm. Yıldızların benim için parladığını görmeyen
gözlerim, gün geldi
HAYATIMDAN KAYAN YILDIZLARIN gömüldüğü maziyi unutması gerektiğini anladım.
GÖZLERİN kelimelerden daha önemli olduğunu ve yalan söyleyemediklerini
biliyorum. Hayatımda YANIMDA GÖRMEK istediklerimi yanımda göreceğim, çünkü
onların bana değer verdiklerini biliyorum. TELEFONUN 160 karakterine
üzüntünün, mutluluğun, yıkıntının sığdığını gördüm. YAŞAMIN YAŞAMAYA DEĞER
OLDUĞUNU VE İSTERSEM MUTLU OLACAĞIMI ÖĞRENDİM..