[meLanie]

Sevgilisi öldü ve kız akıl salıgını kaybedip akıl hastanesi'ne kapatıldı ve bir akşam
konuşurken bakıcısı şunları duymus;
Ilaç veriyorlar bana seni unutmam için delirmiş olmalılar...

Şimdi ışıkları söndürüyorlar...
Uyumam gerekiyormuş.
Ama nasıl uyuyayım,
aklım senin adını sayıklarken hâlâ duvarlara?
Gözümü kapatsam yüzün, açsam hayalin beliriyor yine.
Belki de ölmedim ben, sadece sen gidince yaşamayı unuttum.
Ah... yine aklım.
Bir gelir, bir gider - çekmeyen şebeke gibi.
Hatırlıyorum şimdi, evet... sen yoktun.
Gitmiştin, değil mi?
Sahi neden gitmiştin?
Ne yaptım da bu kadar cezalandırıldım senin sessizliğinle?
Bak, yine kara bulutlar çöktü aklımın üstüne, karanlık bastı odanın her köşesini.
Unutmuşum bazı şeyleri, ama seni değil.
Seni unuttum sanıp kendimi avutmuşum sadece. Bağışla beni...
Burada ilaçlar ağır, dozlar yüksek.
Unutmak mecburiyet sayılıyor, sevmenin cezası var.
Duyarlarsa seni hatırladığımı, yine giydirirler o beyaz gömleği, sararlar kollarımı zincir gibi.
Ama kim unutturabilir ki sana dokunmanın hissini?
Kimin ilacı silebilir aklımdan adını?
Burası öyle bir yer ki sevdiğim, kalbini saklarsan ya deli sayıyorlar, ya günahkâr....
Ben ikisinden de oldum.
Seni sevdiğim için günah, unutamadığım için deli.
Geçenlerde yine sevesim geldi, yutmadım ilaçları, yutar gibi yaptım.
Kandırdım hemşireyi...
Sonra seni görür gibi oldum koridorda, koştum ardından;ama kapılar kapandı, gömlekler açıldı.
Sarmışlar beni, "yine kriz geçirdi" dediler.
Oysa ben sadece sevmek istemiştim, bir daha, bir kez daha seni.
Seni sevmek neden bu kadar acıtıyor, bilmem.
Belki de aşkın en ağır yüzünü gösterdin bana, ya da ben fazla baktım aynı yüze.
Bak şimdi, saçlarım yoluk, ellerim yara, kalbim paramparça.
Ama hâlâ sen varsın içimde, bir fotoğraf gibi silinmeyen.
Bir defterim var, sayfaları hep yarım kalıyor,
Çünkü seninle biten cümleleri başka kelimeler tamamlayamıyor.
Bir de kalemim var, mürekkebi kalbimden akıyor,
Ne zaman adını yazsam, parmaklarım titriyor.Burada geceler uzun, ama seni düşününce saat bile utanıyor.
Zaman bile seni bekliyor bazen, biliyor musun?
Delilik diyorlar hâlime, Oysa ben sadece aklımın sende kalmış hâlini yaşıyorum.
Akıl dedikleri şey, sanırım bir dolapta unutulmuş gömlek gibi,
Ne zaman giymeye kalksam, yırtılıyor bir yerinden.
Kalbimse, çoktan seni giyinmiş, üstünden çıkarmıyor.
Doktorlar "iyileşiyor" diyor,
Ama ben her sabah seni hatırladıkça yeniden hastalanıyorum.
Bir gün sorarlarsa,
"Nerde bıraktı aklını?" diye...
Dersin ki:
"Ben giderken, aklını da arkamdan fırlattı; belki geri döner sandı, ama dönmedi....


aLıntı