[kont_dracula]

Yağmurdan sonra daha net görürsünüz her şeyi, yaprakları daha parlak, dağları daha uzak, çatıları daha parlak.

Tüm tozları alır götürür ya yağmur ondan. Daha temiz her şey, ama insanlar daha bir telaşlı, korkak, kaçarlar. Kaçarlar işte, tozları hep üzerlerinde kalsın diye, tozların gizledikleri yaraları fark edilmesin diye. Korunmak için uzun sapların ucundaki tellere gerilmiş naylonumsu bez parçalarını taşırlar başlarının üzerine.

Yağmur yine de ıslatır pantolonlarının paçalarını. Bazıları yağmurun sesini daha güçlü duymak için taşırlar, her damla gergin beze çarpıp yankılansın diye kulaklarına daha yakın, başka bir şey duymamak için. Başka hiçbir şeyi, sadece yağmurun sesini, sadece tertemiz damlaların sesini. Ne sivri topukların asfalta çakılışını, ne taksilerin kornalarını, ne otobüslerin homurtularını, ne ağlayan çocukları, dilencileri, bağırışları, çığlıkları, ne de saatlerce, günlerce, haftalarca, gitgide dayanılmaz hale gelen aylarca süren sessizliği dinlememek için.

Sadece damlaların çarpışlarını duyabilmek için başının üzerinde taşıdığın gergin bir bez parçasıyla ayaklarının sırılsıklamlığını bile fark etmeden uzun uzun, yavaş yavaş yürüyen insanlar vardır. En güzelini, en cesurcasını çocuklar yaparlar, araya hiçbir şey koymadan gözlerini gökyüzüne dikip dans ederler yağmurla. Çağırırlar her bir damlayı daha çabuk gelsinler, yüzlerinde daha çok dolaşsınlar, daha çok öpsünler diye. Keşke hep çocuk… Büyüdük.

Caddeler, sokaklar, evler aynı yerlerinde mi diye kontrole çıktığınızda olan biteni hep pencerelerinden izlemeyi alışkanlık edinmiş olanları da kontrol edersiniz aslında. Mesela hava güzel olsaydı, bence böyle daha güzel ama hava güneşli olsaydı bacaklarını korkuluklardan sarkıtıp ağzındaki şekeri çevirip duracaktı Ekin, şimdi elinde bez bebeği, şarkı söylüyor damlalara bakıp. Biri koltuğunu çekmiş yerlere kadar inen büyük penceresinin önüne, dizlerine kareli battaniyesini çekmiş, yanındaki sehpada dumanı hala çok fazla dağılmamış bir fincan çayıyla otururken bakışları sabit ve derin camı delip geçiyor, yağmur ne kadar umurunda?

Diğer evde iki haylaz şikayet ediyor ne zaman ödevimiz olsa güneş çıkar, tatildeyiz annemiz dışarı çıkmamıza izin vermiyor diye. Anneyse telaşlı misafir gelecek diye yeni sildiği camları mahveden yağmura kızıyor.

Yağmur yağıyor. Kimi kaçıyor, kimi seyrediyor, kimi dinleniyor, bir diğeri hiç işi yokmuşçasına olan biteni, kaçanı, kovalayanı, durup bakanı izliyor.

Ben elimde metal bir kol, kola bağlı ince teller, tellere gerilmiş, kararan havaya inat her renkten barındıran naylonumsu bir bez parçası, kulağımda yağmurun sesi kaçarken ben her şeyden, benden, sessizlikten, keşke yağmur şiddetlense, daha da şiddetlense, damlaların sesi her sesi daha da örtse, ben yürüsem, ayaklarım daha da ıslansa, yollar daha da temizlense, dünyanın bütün tozları yerlere inse, yağmur şiddetlense, sesler, sadece damlaların sesini duysam, sonra her şey dursa, yağmur dinse, ben etrafıma baksam, her şey daha net, daha temiz, daha güzel, sesler daha güzel olsa.

Yağmur dinse…

Ben dursam…