öyle çok andım adını,dudaklarım kanarcasına, çığlık atarcasına.. lakin çıkmadı sesim, içime dolup kaldı
..
donup kaldı dudağımın kıyısında bir harf, yutkunamadım..öyle zordu ki yokluğuna susmak, gözlerinin içine bakarken seni sevebiliyorum ben! diyememek gibi birşeydi işte..ama sen anlamazsın, anlayamazdın; alınma,kızmadım..


yüreğim yırtıldı dün gece, eski resimlerine dokunmaktan..
öyle sıkı tutunmuşuzki birbirimize..
sen sarı, ben yeşil, deniz maviyken..


soluk karelerden ibaret emanet gülüşün..nasıl da gidebildin içimden!nasıl bir umarsızlıkla..denizin rengi kaçtı birden..arkada haliç ağladı, halimize, halsizliğimize, sensizken takatsizliğime..
ben hüzne yordum hepsini.sensizliktendir,olağandır,olmalıdır diye.. geçer dedim, elbet bu da geçer! yırtık bir yürek taşımak zordu içinde evet, ama ölmek kadar kolayına da kaçamadım.. ölmedim bu yüzden.sensizliği yaşadım iliklerimde.


yüreğim yırtıldı yine, en ince yerinden..lime lime olmuş anılara sığınmak da yetmedi, eski yokluklarını hatırlayıp ağlamak da..
yeni acılar gerekmiş bana, öyleymiş işte, sorgulama dedi birileri.
karşı gelmedim,
yüreğimi yırttım,
tenimi ayırırcasına,
amansız,
zamansız,
afsız,
ahsız..
geride ince bi acı, bikaç damla gözyaşı var elimde.
..azcık zorlasam rüzgar girer içeri, üşürüm..
hissettin mi yine üşüdüm..al ellerimi ellerine yine..
yırtıldı yüreğim işte dün gece!
sensizlikten..
hiçsizlikten..
hissizlikten..