[Satuk]

zaman geçer yaşam gibi
tükenir son umut ufukta
özlemin soğuk pınar gibi
güneş altında, yaz sıcağında.

dizeleri getirir sevdan
sabah serininde ve alaca karanlıkta
sonra kokun gelir ufuktan
gül bahçesinden güneş aydınlığında

sonra sen çıkagelirsin yıldızlardan
yorgun gözlerime ışık olursun
sel olur gözlerim ağlamaktan
arınır ruhum günahlardan

hıçkırır hayalin diz çöker gölgen
ayrılık kül etmiş yüreğini bilirim
uzayan saçların nehir misali
rüzgarda dağılır yüreğin gibi

yokum ben. yalnızsın sen ve sen
ellerin toprakta yüzün ve dizlerin
secdede ben varım nehirde gözlerin
dua eden ben, toprakta senin bedenin

kutsal ağaç altında
mabedin yanında
ikiye ayrılan biziz.
bölünen düşlerimiz

hıçkıran sensin
ağlayan sesim
günahtan arınan benim
masumsun sevgili azizem

gurbet bana düşer hasret sana
imkansızsın dokunamam düşlerine
bakamam gözlerinin içine
tutamam ellirini hayalimde bile

bense suskunum yanında
yanındayım ağladığında
söylerim sevdiğimi seni
seni ölesiye sevdiğimi

sonra seher rüzgarı alır seni
gittikten sonra söylersin sevdiğini
özlemlerin tıkadığını yüreğini
titreyen ellerinin buz kestiğini

ve gitmek istemediğini...