Kayıp Kentin Delisi - Anıl Şimşek
 

KAYIP KENTİN DELİSİ


Kayıp kente ait tek deli artık benim
Yaprakları birbirine çarpıştıran güçsüz rüzgâr benim nefesim
Martılarla birlik olup çıkmıştık gökyüzü turuna.
Onlardan öğrendim denizde dalgalar yaratmayı.

Güneşi izlemeye koyulmuştum dün akşam
Akşam güneşi sidikliye vururmuş ya
İçim geçmiş bankta otururken
Yaşlı bir kız dokununca irkildim.

Birşey sorabilir miyim ?
Ağlıyor musun ?
Ne saçmalıyorum...

Onca ayak basılmış arsız kaldırım taşları
Üstünde kalmış kedi pislikleri
Onları yapmış pislik kediler
Üstünden araba geçmiş fare ölüsü

Kimsenin dikkat etmediği bir çok ayrıntı var bugün kentte
Suda ki ölü balık sayısı dahi artmış
Köşede oturan kızı gördümde,
Sana ne kadar çok benziyor...

Kayıp kentin delisi benim artık
İçini maviye bulamış bir sürü yakışıklı evin olduğu
Onlarda yaşayan onlarca pembe güzel
Soğuk yenen meze sanatının akşam mönüsü karşımda

Gökyüzünden elimi uzatıp bir bulut kopardım sana
Yarısı sana yarısı bana
içi buz dışı vanilya beyazı karların
Sarının yokluğunda içini bulutla doldurduğum sen

Kimi kimsesi kalmıyor gece çökünce bu kentin
Eğilip başını omzuma yaslıyor hafif kadın gibi
Saçlarına dokunduğumda yüzü ıslanıyor
Yüzünü sildiğimde ellerim...

Hadi kalk artık uykumuz geldi
Sırtını duvara yaslayıp dizlerini sun bana
Bildiğim en rahat uyku senin dizlerinin üstünde
Başımın altına yine o sıcak kartonları koy olur mu?

Uykumda sarıl bana isterdim en çok
Taştanda olsa kolların, ellerin, dudakların, nefesin...
Biliyorum ki sen dokununca sana karışacağım.
Taş olacak kalbim ve kötü kokan bedenim.
Biliyorum ki sevgilim,
Son nefesimi sana inat senin kalbinde vereceğim...





Anıl Şimşek 03.08.2009 01:25