Yaşa bu hayatı.
 

Kendi istediğin gibi yaşayamadıklarınla beraber ölüp gittiğinde,
Çevrenin
sana bir yardımı olmayacak...
Bir sevdiğinin elini tutarken
yaşadıklarının yanlış olduğunu düşünüp hayıflanma...
...Bırak o sevgi
senin tüm benliğini sarsın...
Eğer onun gerçekten aradığın
olduğuna inanıyorsan; ona sımsıkı sarıl, onu yaşa, onu bırakma......
Günün
birinde belki anlarsın ne kadar sevdiğini, ne kadar sevebileceğini,ne
kadar sevildiğini, ne kadar sevilebileceğini...
Ama iş işten
geçmiş, sevgilin, seni seven gitmiş, yitmiş olabilir...
İşte o
zaman üzülme vaktidir... Yerli yersiz ağlama vaktidir...
İşte o
zaman çevrene dönüp, “Şimdi ne yapacağım” diye sorma vaktidir...
Alacağın
cevabı sana söyleyeyim güzelim;
“Bilmiyorum” diyecekler, senin
dediğin gibi...Ben biliyorum oysa...
Oysa sen de biliyordun...Hep
bildin zaten...
Ama öyle olmadın......
Ama artık sen de
biliyorsun, biliyorsun ki, en azından bir kez gerçekten sevildin...
Ve
yine biliyorsun ki, bu sevgi bitmeyecek...
En azından ben bitene
kadar... O yüzden yaşa...Doğru bildiğin insanı bul ve onunla
yaşa...Yaşa bu hayatı, limon gibi sömürerek, tüm eksiliğine
rağmen tadını alarak yaşa...

~Y.Wiestmich