Unut..
Bir iki damla gözyaşının ardından, sil damlaları..
Hüzün hep vardı zaten
Kalsa da olur.
Yüzünü yıka önce,
Bir iki sür sürüştür…
“endamın yeter”
Sen sadece unut..
Beyaza çalar zamanla, hep acısı ile siyah katran karası olmaz kederler.
Yeni bir güne başla,
Sokak başındaki çöplerin yanından geçerken yine çevir başını,
Küçük çocuklara hep gülümse,
Ve acıyı katma bu gülüşe.
Saflığı, masumiyeti koruduğun sürece, içinde..
Art niyetlerini, bir iyi niyet gösterisi şovuna çevirenler / de,
Dağılıp gideceklerdir, elbet bir gün.
Ve yara aldıkça
tekrar tekrar kanamaz,
bir gün gelir kabuk bağlar,
Kalbinin üzerindeki minik darbeler.
Ki en ince sızın olarak kalacaksa da,
razıyım demedin mi?
O vakitler.
Bir büyü gibi sarınıp, sözcüklerin esiri olmuşken..
Ve bakışları özlerken gözlerin.
Dokuşu özlerken ellerin.
Hep bildik, sıradan ve kimseden farklı olmayan aslında..
Bir vakitleri yaşarken sen.
Acısı da, sevinci de yakar..
Ama sevdadır adı..
Yanık yanık kokar inceden..demedin mi?
Medet umma
Kimseden..
Hiçbir şeyden..
Deniz kenarında ki,
Çay bahçesi, ne çabuk hatırladın!
Kırmızı kareli örtüsü üzerinde ince belli bir çay bardağı.
Acı bir çay.
İçmek zorundasın sanki…ama içersin.
Garson yine yılışık bakar…
Ben bunu yaşadım dersin sessizce..
Yalnızdın o masa da.
Bugün gibi.
Unut..
Sil…ne varsa,
Yak,
Kat ardına külleri savrulsun..
Bir tek adını sakla.
“Yüreğime düşerse yankısı
düşerse yankısı
yankısı..
Duyarsın.
Ben usulca fısıldarken,
adını…”**

Bir iki damla gözyaşının ardından, sil damlaları..
Hüzün hep vardı zaten,
Kalsa da olur…