Dünden Sonra
 

Dünden sonra ki gündü yalnızlık
yazmaya zorunlu oluşum bundan dı
Harkesin hayatında ki sahte çıplaklık
Sadece Yazarken suspus oluşumdandı
Tüketemediklerimle birlikteydi yitirdiklerim
Zaman kıyıda bir kumsal, sonsuzluk kaç senedir
Herkesin yaşamında çıplak günleri vardır
Savunmasız, iddiasız, direnmesiz, gösterişsiz öylece
Yalın ve kendi halinde içine hiç kimsenin
Kabul edilmediği, alınmadığı. hani en yakınlarınızın bile
Kalbimi sancıya her yollayışımda
Aklım yine sahip olurdu bambaşka bir acıya
Acılarımdan bile zevk alırdım bazen
Hep sahte gülümseyen gözlere inat
Çevremde ki yalancıları her anımsayışımda
Elimde ki kalemi her bırakışımda
Tetikler olurdu parmak uçlarımda
Ne savaşçıyım, nede bir yazar
Hem savaşır hem yazarım ama
Hayat adına içinde her ne varsa hiçmi hiç umursamasamda
Umursadığını söyleyen yalan sözlerle karşılaştığımda
O sahte sahte gülümseyen zevk insanları gelir aklıma
Savaşmaya mecbur oluşumda bu yüzdendi
Ne yazmayı, nede savaşmayı istedim ben
Ölüm denen dipsiz kuyuya yönelmişim
Gülümseyerek gidiyorum ona doğru öyle umarsız, öyle çıkarsız ve öylece yalnız
Ve yorulmak zorunda oluşum bundandı, ve bu yüzden zamanımın tüm gençleri
hiç yaşayamadığı şu hayatta kendi hayatının film olacağını iddia ederken
Hayatı asla film olamayacak tek insan oluşum da bundandı
Bu benim hayatımdı, öleceğim gün bile kendi ayaklarımın üstünde
ve gülümsediğim bir anda son bulmalıydı!..