[JosephiNe]

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

Seni yazmak istedim bugün. YAZAMADIM. Kalemi elime alınca kelimeler gözümden düşmeye başladı birden. Şuram düğümlendi sanki… Kalemi tutan elimle gözlerimden fotoğrafına düşen kelimeleri silmeye başladım. Erkektim ya yine kimse görmedi ağladığımı. İçerde uyuyan annemden bile gizledim gözlerimden sessizce akan kelimelerimi.

Ağlama sesinin kısıklığında seni düşünmek istedim bugün. DÜŞÜNEMEDİM. Aklıma sen geldin. SUSTUM. Defter aralarında biriktirdiğim kâğıtları çıkardım. Hiç okumamıştım sana yazdıklarımı. Anılar gözlerimden kucağıma dökülmeye başladı birden. Siyah beyaz film tazeliğinde yaşadım son anıları. SON diyordu sonunda. Bitti yazıyordu. Işıklar yanıyor herkes ayaklanıyor bense’’devam etmesi gerekiyordu ‘’diyerek izlemeye devam etmek istiyordum ama olmuyordu. Gözlerimden uzaklaşıyor, kokun kayboluyor, bedenin gölgeye dönüşüyordu.

Seni yine unutmak istedim bugün. UNUTAMADIM. Bir yerinden başlayayım artık, daha az acı çekmek için vazgeçeyim dedim. Olmadı. Aklıma sen geldin. SUSTUM. Bir insan unutuluyor belki ama yaşanılan mavi düşler çıkmıyor insanın aklından hiç. Güzel olanı insan unutmak istemezken, güzel olan unutulmak istiyor her seferinde.

Bu gece okumayacağını bildiğim binlerce cümle yazdım sana. Benimle yaşlanan bir kitabın satır aralarında kalacaksın yine. Kitabı kapattığımda üzerine sayfalar düşecek, sen duygularımın altında kalacaksın. Kitap senden bahsedecek seni anlatacak ama yinede kimseler bilmeyecek senin kim olduğunu. Sisli bir sırrın içinde sır olup benimle yaşlanacak bir kalbin içinde yaşayacaksın. Yabancı bir el sana dokunur, sana gözleri değer diyerek de en yukarıdaki rafa koyuyorum şimdi seni. Neyse dışarı çıkmam lazım. Bilirsin geceleri sokaklarda gezmeyi severim. Etrafta bir tane bile insan olmuyor. Şehir senin giderken bıraktığın sessizliği giyiniyor bu saatlerde. İşte o an sen gibi oluyor bu şehir. Ses tellerim yırtılırcasına ağlasam da bakmıyor bana. Ölüyorum desem duyan olmuyor.

Kaldırımın en sağından başımı montun içinde gizleyerek yürüyorum ya yanımda her defasında bir polis duruyor. Önce yüzüme bakıyor sonra kimliğime. Artık benzemiyorum ya o fotoğrafa şüpheli bir şekilde Bu kimlikteki sen misin? Diyor sonrada adımı anons ediyor telsizde. O an senin numaranı uzatmak geliyor aklıma. ‘’Aç ona sor, beni bir tek o tanır diyorum içimden’’.
Birkaç dakika sonra bırakıyor beni. Ama sahile ulaşasıya kadar birkaç kez daha yolum kesiliyor bu şekilde ve her seferinde aynı soru soruluyor.

—BU FOTOĞRAFTA Kİ SEN MİSİN?

Sana bir sır vereyim mi? Bazen ben bile bir zamanlar saçlarımın bu kadar siyah olduğunu, yüzümün sadeliğini unutuyorum… Bana yabancı olan bir yüz başkasına nasıl tanıdık gelsin ki zaten?


Bazen de sahilde yürürken geceyi kaçırıyorum, sabah oluyor. İnsanlar spor yapmak için evlerinden çıkıp sahile koşuyor. Bazıları beni kimsesiz zannedip soruyor.

—KİMİN KİMSEN YOKMU SENİN?

Senin numaranı çıkartıp onlara uzatmak geliyor içimden. Elim titriyor yapamıyorum. Senin giderken bu şehre bıraktığın sessizliği gözlerim bozuyor. Konuşayım diyorum kelimeler ağzımda titriyor, şaşırıp boşlukta kayboluyorlar. BENDE SUSUYORUM.

Neyse beni senin sessizliğin bekliyor.

Şimdi yapmayı en çok sevdiğin şeyi yap.

Yani HOŞÇA kal…

Uğur Babat