[Lucifer]

karambole gidiyorum
rüzgar estikce savruluyorum..
carpıyorum bloklara
düsüyorum
aglıyorum,aglatıyorum
düs oluyorum,düs kuruyorum
sizofreni bir dünya düsünüyorum
biraz celişkide..

martıları hatırlıyorum,
sende unuttuğum...
sabırla kaynaşmaya çalışıyorum,
hala ömrümü törpülüyorum..

kırıklarım arttı,
kırkıma çok var oysa..
manasızlıklara mana arıyorum..
saçmalıyorum
saçma yiyorum,vuruluyorum
tek kurşunla!

ama sonra tekrar diriliyorum
senin için...
sonra tekrar ölüyorum sen yittiğinde..
balıklarla konuşuyorum bazen
ya da kelebeklerle
dolu dolu yaşamak için
yalnızca 3 lanet günleri olduğunu söylüyorum onlara..
anlamıyorlar beni senin gibi...
ki bazen senin anlamayışlarını anımsıyorum..
ve körfez artık kokmuyor diyorsun bana..
körfezi anımsıyorum o an
ve gamzelerini..
fetişistliğimi sallıyorum
üzülüyorum...

bu öyküde bitecekmiş gibi geliyor
karakter sayımız tükenirken..
aradığımız ulaştığımıza
artık ulaşamayacakmışız gibi geliyor..

her güzel şeyin sonu olduğunu bilmek gibi..
bitecekmiş gibi..
delilik bu!..

uykularımdan kaçıp sığındığım tenin
artık başkasına ihtiyaç duyacakmış gibi..

aşka falan inanmıyorum hala,aynıyım!
uykularımdan kaçıp anlık sevinçler yaşayan ben
şoklarımı atlatamıyorum hala..

ve gözyaşlarımın tenini
yaralarıma basıyorum,
gözlerimden yaş geldikçe
acı üzerimden akıp gidiyor ve kan..
gözyaşlarım kanımın kırmızısını çekmiş anılardan..

ve cam kırıyorum
ve ağlıyorum
ve özlüyorum
ve sövüyorum
sen bilmiyorsun...

sabretmek bazen acizliktir,umutsuzluktur..
çürüyüştür..
şu zaman felsefe zamanı değildir!
ve salgıladığın nefretten ibarettir!
ve biraz bıkkınlık..

saat ayrılığı,zaman sensizliği vurduğunda
zehrin salgılanacak kanımda..

hiç bitmeyecek deyişler..
ve yine ne saf olduğumu anlayacağım..
her masala kandığım gibi
seninkine de kanacağım..
belki bitmez deyişler var şimdi..
hiç bitmeyecek bir
senaryo olarak kalır bu da..
ve ben de cam kırıp gamzelerini öperim..

şizofren değilim ya...