Sevmek Ölmekle Başlar
 

..Bazı tarifler zor yapılır.
Gece başını yastığa koyduğundakavga içinde olan iki tip insan vardır.birincisi kalbinden gelen Rüzgarların sarhoşluğuyla, dertlenecek dertler bulur da kavga eder.
Rüyaları aydınlıktır...
İkincisi, beyninin derinliklerini sorgular ve sorgulanır, kaçar ve kovalanır ve dahi kendisi Derttir ve kavga eder. Kabusları vardır...
Birincisi gönül adamıdır.
İkincisi günün adamıdır.

Şimdi siz, birinci adama sevgiyi tarife kalksanız boştur, çünkü o sevginin adıdır.
İkincisine anlatmaya değmez çünkü onun anlayışı lügat ile sınırlıdır...
Bazı tarifler, bazılarına zor yapılır.

Ama şimdi sevgiden bahsetmek, sevgiyi anlamak zorundayız.
Ürkecekleri, korkacakları tek şeyimiz, sevgimzidir.
Onların kabusları ya rüyaya çevirecek ya da kabusu yaşatacak tek şeyimiz sevgimizdir.

Çünkü bizim sevgimiz korkulasıdır.
Ölümle burun burunadır.
Biz ölmün yanına sevgimizi yazarız,onlar korkularını...
Yüreğimiz ferah,rüyalarımız aydınlıktır.
Çünkü ölümden korkmayız.

Sabrımız akıllarını karıştırdı,cüretlerimzi arttırdı.
Sabrımızı sevgimiz sandılar.
Sabrımızla oynarken,sevgimizi uyandırdılar.
Ve sevgiyle...
Ve aşkla
Ve yanına adını yazdığımız, üstüne yazdığımız ölümle...
"Ne olur sizde beyaz rüyalar görün" arzusuyla önlerine koyunca...
Sevgiyle tanışacaklar...

Tanışacaklar...
Sevmek ölmekle başlar...
Sevmek şarkı sözü malzemesi değildir bizde...
"Allah..." dedikten sonra sevmek, uğrunda ölmeyi gerektirir...
Sevgimiz onun için güzeldir ve tehlikelidir.

Velhasıl:
Orman yangınına oyuncak tabancası ile koşanlar, kibrit alevinin karşısında okyanusla Çıktılarını zannediyorlar.

Halbuki...
Yangın kalbimizde orası sevgi ocağı...
ve vallahi bir damla su bile değilsiniz.
Gelin anlayın...
yanmayın...