IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası - Şizofren bir şairin devrik cümleleri * Emre Halbad.

bu yazımı da sana yazdım tıpkı daha öncekiler gibi,

tıpkı daha önce yazıp yazıp, kimse okumasın diye yırtıp attıklarım gibi.
yazdıklarımı sen oku, sen bil, sen gör istemedim hiç bir zaman. çünkü onları okursan zorluklar karşında sürekli güçlü ve ayakta duran o adamın, sen mevzu bahis olduğunda aslında ne kadar çaresiz bir çocuk olduğunu görüp fark edecektin.

seni kimseyi sevmediğim ve muhtemelen hiç bir zaman da hiç kimseyi sevemeyeceğim kadar sevmiştim. korkarım hala da çok sevmekteyim.

ki korku kelimesi hayatım boyunca benimle ilgili hiç bir cümlede veya yazıda kullanılmamıştı; çünkü korku denen duygu benim doğup büyüdüğüm yerlerdeki insanların doğasına aykırı bir kavramdı.

fakat şimdi bakıyorum da senin yüzünden benim üzerime çok yakıştı. çünkü seni sevmekten korktum, seni üzmekten, senin kaderini etkilemekten, hatta bu deli sevgim yüzünden seni incitmekten, bir gün; "seni korkutmaktan" korktum.

bu yüzden kaçmaya çalıştım, unutmaya, kalbimdeki boşluğunu koca bir kaya parçası ile doldurmaya.

her seferinde bu defa başardım bu defa kazandım bu defa atlattım sandım ama meğerse her defasında yanılmışım. çünkü ben kaybettim yine sen kazandın.

çünkü ne zaman seni luzumundan fazla özlesem ve luzumundan fazla düşünsem önce hüzünlendim sonra öfkelendim ben.

ardından gidip tanımadığım insanlarla sebepsiz yere kavga ettim, gerçi o öfke ile vurduğum insanlar başkaları değil; sevdiğim aslında sendin. çünkü artık benimle değil başkalarıyla birlikteydin.

başkaları evet o başkaları sizofrene yakın ruh halimle sırf sana benden daha yakınlar diye gidip kafalarına sıkmak istediğim başkaları. ne yalan söyleyeyim tanımadığı bir insanın kafasına sıkma düşüncesi kimseyi beni mutlu ettiği kadar mutlu etmemiştir sanırım. ama ben bu düşünceden sonra yine senden korktum! beni daha kalpsiz, beni daha duygusuz bir adam olarak bilmenden ve "benden korkmandan" korktum.

simdi bütün korkularımı ve sana dair umutlarımı; bu şehirden ayrılırken bineceğim o şehirler arası otobüsün hüzün dolu koridorunda bırakıp gidicem. bu gidiş öncekiler gibi olmayacak bunu bil istiyorum, uzun ve şafağı görünmeyen, istediğim anda da dönemeyeceğim bir yola gidiyorum.
ki kimileri askere gittiğimi söylüyor, kimileri okumaya, bense oraya yeni evim diyorum.
15 ay mı sürer, yoksa bir ömür mü onu da bilmiyorum...

bu sefer hayatından altın vuruş tadında bir çıkış yapıyorum,
bu sefer seni önce allaha, sonra yanlızlığa emanet ediyorum; çünkü buna ihtiyacın olduğu ben çok iyi biliyorum.

seni senden bile çok sevsem bile, istemeyerek de olsa; etrafını saran ve ilerde sayıları daha da artacak olan "ite, köpeğe, yılanlara, çakallara ve de leş kargalarına " seni bırakmak zorunda kalıyorum.
döner miyim dönmez miyim, gittiğim yolun sonunu da hiç mi hiç düşünmüyor senden bana hatıra kalan, yüreğime yağdırdığın o kan yağmurlarıyla sana veda ediyorum.

ki aslında veda sözcüğünden ve vedaların yürekte bıraktığı etkiden nefret eden biri olmama rağmen; sana elvada diyorum.

ve şunu bil ki uzun zamandır seni unutmak için kendimle bu kadar büyük bir savaşa girmeme ve çok ağır yaralar almama rağmen seni ilk sevdiğim günkü gibi seviyorum...

H..~