İnsan ölmüyormuş anladım.
Gördükçe hergün o yüzü,ölüyorsun demişlerdi ya.
Anlıyorum sebebini,
ölmeyecek kadar güçlü olmamayı ilk defa diliyorum tanrıdan.
Sevinçlerini görüyorum
Seviniyor muyum? diye soruyorum kendime.
Bir ben eksik öznede,eğleniyorken sen..
Seviniyor muyum,eksik olmaya?
Birsürü üçüncü tekile gülümsediğini görüyorum,
sayısız tekillerden sevinç çaldığını.
Ve sormaya korkuyorum,
ben seviniyor muyum,tarafından eksik olmaya?


Ölmedim diyorlar,yada ölmeyeceğim.
Bir defa daha sarılmadan sana,ölmeyeceğim ben.
Sevinçlerini çalmadan sarılırken,
on sekiz yılın sevinçlerini sana verirken
-her sabaha benim gibi gülerek uyan diye
-her sabaha belki birgün severim diyerek uyan diye
ve bir sabah sana olduğum gibi,sende biri için ölmeyeceğim diyerek uyan diye.
Seviniyor muyum,senin için?
Başka bedenlere gidişin için,
başka ruhları öpüp koklayışın-hafif bir kehribar kokusunu duyman için..
Seviniyor muyum? Bilmiyorum.


Farketmezdi gidişimi bile diyemiyorum,
topladığım bir valiz olmadı.
Niyeti olmayanı kim sürükleyebilir bir caddeden ki?
Ben buradaydım-daima-
Ama hep yarımdım ben
sen eksiklerini doldururken üçüncü tekillerle
ben hep yarımdım sevgilim.


Gülüyordum
ve güldüğüm her an için bir çentik atıyordum küçük ağacıma
Küçücük bir umut ağacıma ve hergün yanına küçüklerini serpiştiriyordum
Yetiyor muydu umut,gelmen için?
Bilmiyorum.
Seviniyor muyum,olmayacak sevinçler için baharı beklediğime?
Bunuda bilmiyorum.
Ve ben,hiçbirşeyi bilmiyor-ama bekliyorum.
Hani geç kalınmıştır son otobüse
Öyle işte sevgili,yarınları bekliyorum.


Sevinçlerini unuttuğun gibi,
unutmayacak güneş yüzüme doğmayı
ve ben hala bekliyorum.