Gülümse Ey Hayat
 

I
Köpükten kuyruğuyla bir vapur
Güvertesinde kelebekler uçuşan,
Çocuk düşlerinden
Ellerine konar
Tutuşur kirpiklerin.

II
Hırçın bir ağrıdır
Ayrılık tadında
Gözlerini zapteden,
Kendinde çoğalır inadına
Sığamazsın dünyaya.

III
Vakitsiz ölümden beterdir dönüşsüz veda,
Dipsiz bir sızı
Durulmak bilmeyen.
Fırtınaya tutulur gözbebeklerin,
Donarsın.

IV
İnsafsız bir uçuruma yürümektir bazen
Hasta düşmek bir fulya tarlasında.
Fakat hazırsan eğer
Omuzlamaya dünyayı
Ve mutluysan meydan okurcasına
Kırlangıçlar koşacaktır yardımına.
Bırakıp iç çekmeyi
Nazenin bir buse konduracaktır alnına
Gönlündeki yara izi.

V
Mutluluk tayınından payını almak istiyorsun Rosa gibi,
Biliyorum.
Yazık ki tam da orada
Geçmiş zaman dilinde konuşuyor hayat,
Takılıp kalamazsın kendine.
Gökkuşağına sar sızılarını
Bölüş hüznünü kardeşlerinle,
Dinlemektedir seni
Yaşama güzellik nakşedenler
Ve örtünüp şarkılarımızı
Dinlenenler gömütlüklerde.

VI
Bulutların benzi solarken
Sözcükleri çarmıha geren zamana inat
Sonsuz bir derinlikte çiçeklenir
Buza kesmiş ellerin.
Kıskandırır mor sümbülleri
Mağrur ezgileri,
Keyifli martıları kıskandırır.
Çocuklar gülümser sebepsiz
Ve doluşur parmaklarına
Dünyanın bütün nehirleri.


VII
Yasadır
Yetişemez yaşama hayaller,
Gün olur,
Mevsim sormadan
Apansız
Yıkar gönül kapını
Davetsiz dalgalar.
Gündüzünü gece kılar
Geceni gündüz,
Kudretli
Ve merhametsiz.
Yıllanmış bir mahpusa dönersin
Herşeyi yeni baştan keşfeden,
Pusulasız rüzgara
Esmeye doyamayan!

VIII
Kibele'den bu yana
Bir Truva atıdır bencillik,
Aşkı teslim alan.
Ol sebepten
Karşı durmalısın
Patladıkça biriken basınçlara
Yüzü kendine dönük haykırışlara,
Karşı durmalısın
Gözlerini fersiz kılan dalgınlıklara
Menzilsiz isyanlara.

IX
Unutma ki sevdaya çıkmalıdır aşk
Çoğaltmalıdır insanı,
Süpürerek puslu ağırlıkları
Mavi bulutlar sermelidir yüreğine,
Aşarak delik deşik şafakları
Kendi büyüsüyle yaratmalıdır mutluluğu.
Unutma ki,
Direnç türküleri tutuşmuyorsa hasretinde
Aşk zehirlenmiştir
Zehirlenmiştir aşk.
X
Ve bir yana bütün bildiklerim
Aklımın duruluğu bir yana,
Dağlar yüreğimi
Kardeşimin ellerini kavuran acı,
Geç kalmış bir göçmen kuştur o
Konar ortasına denizlerin
Suskun çığlıklar kuşanarak.

XI
Baharlar yağdır ey hayat
Dinsin yıldızların matemi
Denizlere dökülsün ırmaklar.
Baharlar yağdır ey hayat
Yitirsin dilini hüzün
Tahammüle dursun şafaklar.
Zümrüdü-anka soyundandır çocukların
Güzelleştiren bakışında iradenin
Mümkünü yok
Sarılacaktır yaralar.
Yeter ki sen gülümse
Gü-lüm-se
Gülümse ey hayat!

Şafak TAMER

Cevap: Gülümse Ey Hayat
 

IX
Unutma ki sevdaya çıkmalıdır aşk
Çoğaltmalıdır insanı,
Süpürerek puslu ağırlıkları
Mavi bulutlar sermelidir yüreğine,
Aşarak delik deşik şafakları
Kendi büyüsüyle yaratmalıdır mutluluğu.
Unutma ki,
Direnç türküleri tutuşmuyorsa hasretinde
Aşk zehirlenmiştir
Zehirlenmiştir aşk.