IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası - Sahne, Son, Söz

Sahne, Son, Söz

Sahne 1:

Mini eteğine kırmızı puantiye bulaşmış bir kadın,
Annesinin bulutlardan ördüğü beyaz, pamuklu hırkasını geçirmiş üstüne.
Parmaklarının nefes almamasını sağlayan, ucu sivri, topuğu çivi gibi bir ayakkabı ayaklarında,
Ve beline doğru uzanan belli belirsiz ten rengi çorap, sarmış yarı kusursuz bacaklarını.
Ellerinde yağmayan yağmura inat açılmış bir şemsiye.
Belki de dua ediyordur çaktırmadan. (ki iki eli bir araya gelmese, dua etmez insan)
Kim bilir? Ben bilmiyorum.
Neyse...

Karşısında,
Bütün sisleri bünyesinde barındıran kumaştan bir pantolon üzerine,
Abisinden kalma, bilmem kaç yıllık gömleğin beyazlığından emin olmak istercesine duran bir genç.
Bayram niyetine giydiği, baklava desenli hırkasının fermuarı açık,
Belli ki 'ulan rüzgar! sen mi büyüksün, ben mi?' fırtınası var içinde.
Dimdik duruyor.
Ruganını yitirmiş bir ayakkabı, ne kadar dik tutabilirse artık insanı...

Sahne 2:

(Aşağıdaki ilk 4 satır, sonda lazım olacak.)

Birbirine bakan iki durak,
Aralarından sağlı sollu geçen binlerce araç,
Ve içlerinde biriken onlarca insan.
Onlarca insanın arasında bekleyen iki durak daha...
Biri kadın, biri erkek.
Biri çıt kırıldım (ki kalbi kırıldığında 'çıt' diye bir ses dahi gelmemişti),
Biri vurdumduymaz (ki yalnızlığın dibine vurduğunda duymamıştı kimse sesini)
Birbirlerine bakarken yakalıyorlar birbirlerini.
Ki kimi zaman birdir iki insan!
Bir insanın nesi varsa, iki insanın daha çok var mesela.
Hem birden bire atlar mı hiç bir?
Bir de...

Durun ya! Kestik.
Sevmedim bu sahneyi.

Saçma.

Sahne 2:

(Yukarıdaki bir'li cümleleri s... edin şimdi)

Adamla kadın manalı manalı bakışır,
Birbirlerine doğru gelebilmek için aralarındaki araçları beklemek zorundadırlar,
Ki biri dursa diğeri durmaz,
Kadın ayağını bırakır kaldırımdan,
Beklediği otobüs çarpar ve ölür.
Hazin son.
Adamın umrunda bile olmaz.

Kestik!

Saçma.

Sahne 2;

(Yukarıdaki sahneyi siktir edin ve yukarıdaki parantezi ciddiye alın)

Adamla kadın bakışırlar,
Adamın bineceği otobüs son seferini yapmaktadır
Ve durağa yanaşır.

Adam biner, gider.
Kadın kalır.

Bir kalanlı son.

Saçma.

Son Sahne 2;

(Yukarıdaki, amin...)

Adamla kadın bakışır, hiçbir şeye aldırmazlar
Ve birbirlerine yaklaşırlar.
Adam hırkasının fermuarını çeker,
Kadın şemsiyesini kapatır.
Adam kadının gözlerinin içine bakar; 'Çok güzelsin!' der,
Kadınsa masumiyet katili bir tebessümle; 'Sadece... Çok üzerim!'.

Adam kalır, kadın kalır.
Duraklar da kalır.
Çok kalanı olan denklemli son.

Ve kestik.
Ve saçma.

Son Söz;

Bütün sahneleri unutun.
Ve parantezleri,
Ve arabaları,
İnsanları,
Yalanları,
Karşılaşmaları,
Sevişmeleri,
Yolları,
Ve zamanı, unutun.

Unutmayın ki;
Hepimizin beklediği o son durak çoktan geçti.

Merve Ceylan.