Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Bir gece yarısı… Derin sessizliğin tam ortası. Bir kalp çıtırtısı yankılandı boş sokaklarda. Giden gitmeyi bilmiyor; kalanın acı çekmeyi bildiği kadar. Gitmenin de bir yolu yordamı var; acıtmadan gideceksin gideceksen… Kalplere hasar vermeden, kimseden ah almadan, kimsenin yolunu kapamadan… Ama ikimiz de biliyoruz ki; ayrılıklar kalpler kırılmadan olmuyor*…
Bekleme dedi; ne zaman döneceğim belli olmaz. Sen hayatına devam et, benim için hiçbir şeyi erteleme.
Böyle bir anda dökülüverdi cümleler ağzından; ben her kelimenin altında içten söylenmediğini kanıtlayabilecek birşeyler aradım durdum. Neden sorusuna cevap bulamadığım gibi bunu da bulamadım işte. O an dünya öyle boştu ki; sanki bir hortum, o ve benden başka herşeyi, herkesi içine çekmişti. Öyle boşlukta duruyorduk; ben ona bakıyordum son bir kez gözlerimin içine bakmasını bekleyerek, o yıldızlara bakıyordu; yarın hava açık olacak… Havanın da senin de canın cehenneme diye bağırdım içimden. Hep yaptığım gibi. Artık uzatmanın, orda birkaç dakika daha fazla geçirmenin bir anlamı yoktu. Nedeni bilmediğim bir yabancılık yerleşmişti gözlerine, sanki az sonra gaza basacak ve birkaç saniye içinde artık bilmem kaç km’ye ulaşacak bir hızla hayatımdan çıkacaktı. Nitekim öyle oldu. Artık gitmem lazım, istersen seni de bırakayım. Yarım ağızla söyledin biliyorum, bir an önce uzaklaşmak istiyorsun bu boğan vedadan. Bu kez ben de aynısını istiyorum, uzun zamandır ilk defa aynı fikirdeyiz sanırım. Ben yalnız dönebilirim. Gözlerini kaçır şimdi benden, sakın bakma, sakın sakın sakın sakın sakın… Usulca aç kapını, otur koltuğa, kafanı çevirip de bakma. Şu anda istediğim son şey; bir son bakış…
Şimdi tek bir tesellim var; “yine karşılaşırız, dünya küçük aşkın büyük”