I

Tuttum kadının elinden,
Bir çocuğun elinden tutar gibi
Avcumdan kelebekler düşürüp
Astım yağmurlara,
Yağmurlar şık görünsün
Ve mevsim biraz daha ölsün diye
Baharı gizledim bir kadının ayak izlerine.

II

Adı dilimde bir tekerlemeydi
Ben bir kekemeyken en çok
Şu gülüşmeleri yırtıp aşağı atarak bir bakıma
Mutluluğun kıblesini soruyorlar,
Mutlu olabilmek adına, hangi tarafa?
Çıkartıp fotoğrafını gösteriyorum
Sakladığım bir yıldız gibi sanki
Allah’ın göğünden çaldığım.

III

Bir gerçek var gömlek cebimde taşıdığım
Güneşli günlerde saydamca dışarı taşan
Işığı söndürmek adına.
Çöldeki Bedevi benim aslında
Korkuyorum tanrım, kutup ayıları
Dolanıyor bahçemde yüksek sayıda.

IV

Anlayamadığım bir renkti kırmızı
Bazı zamanlar yanlış anlayan
Alıngan ve mistik ve bilinmeyenli bir denklem
Kanlı soru işaretleri gibi peşi sıra gelen
Akşamları gölgeleri kirpiklerinden vurup öldüren
Kırmızı kadınlar kırılgandır, diye kızıyor annem.

V

Vazgeçmek, bir fiilden ibaret olmalı
Yüzümüze, gönlümüze ve elimize bulaşmadan
Kendi halinde bir cümle içinde yaşayan.
Efendiliğiyle öğretken bir vaazı andıran.
Bazen, bir çiviyle asılıyordu bulutlara zaman
-hele ki ayrılık çığlık atıyorsa yelkovanın alnında.

VI

Şansızlığımdan nefret ediyorum
Bolca küfür ederek.

VII

Yüzümdeki yarasın.
Kalbime doğru büyüyen.

VIII

Git.

* Batuhan Dedde