alışkınım...
 

alışkınım... Acılar bana, ayrılıklar bana, yalnızlıklar bana... Şimdi sen de gidiyorsun, yalnızlığıma bırakıyorsun beni...

Hatırlamak istemiyorum artık biliyor musun? Düşünmek, anımsamak, özlemek... Bu kelimelerin anlamların unutmak istiyorum. Unutacağım da... Arsız olacağım ben de, tıpkı senin gibi... Ağlamayacağım, kahrolmayacağım. Sensizliği başaracağım

Ama unutmayacağım da, git demeni, kararsızlıklarını, susuşlarını unutmayacağım. Belki bunlar içimde kin olacak sana karşı, belki senden nefret edeceğim. Ama bunlar ayakta tutacak, bunlar yaşatacak beni. Yoksa yıkılırım sevgili, düşünemem sensizliği, ayakta duramam... Çünkü sen bende herşeydin, herşeyimdin. Sen bendin. Daha nasıl anlatayım bendeki seni? İçimdeydin, yürekteydin, ama yalanmışsın sevgili, yokmuşsun aslında. Güzel bir hayalmişsin sadece...

Ben sevmişim seni şuursuzca...

Ruhum böyle çelişkilerle dolu işte... Hem deli gibi aşığım sana, hem nefret ediyorum senden.
Hem varsın içimde, hem yoksun!!!