beklemek öldürdü...
 

Gidişin değil, bir umutla dönersin diye beklemek öldürdü beni..
Bir hoşcakalı çok gördün…
Zor geldi hoşcakal demek sana,
Böyle gitmek daha kolaydı çünkü,
Arkada kalanı düşünmeden çekip gitmek,
Yakıştı mı sana?
Yakıştı mı gidiyorum demeden gitmek?
Yakıştı mı veda etmemek ve çekip gitmek?
Yakıştı mı ayrılıkla yüzleşmemek?
Gittiğini bile söylememek..
Bir hoşcakalı çok gördün..
Bu kolay olanı idi, bunu seçtin…
Bencildin, gene kendin için en iyi olanı seçtin,
Başkasının duyguları seni yine hiç ilgilendirmedi…
Hoşçakal demek zordu cünkü,
Vedasız gittin, sanki geri gelecekmiş gibi gittin,
Ayrılıkla yüzleşmeden gittin…
Ayrılık acı verir çünkü,
Sanki ayrılmıyormuşuz gibi terk ettin.
Oysa beni gidisin değil,
Bir umutla gelirsin diye beklemek öldürdü…
Hoşcakal dememiştik, ayrılmamıştık öyle ise,
Dönecektin, bir umut vardı hala bende..
Ama sen hoşçakal demeden gittin.
Kolayı seçtin… dönmeyeceksin…
Yüreğimde artık ne sevgi var, ne umut, ne de bir ağrı…
Yüreğimde taşlaşmış bir hoşçakal var… sana ait…
Onu bir söyleyebilsem,
Sana veda edeceğim…
Bunca yıl benden çaldığın, hayatımı geri isteyeceğim.
Ve sen, hiç anlamayacaksın, hiç bilmeyeceksin…
Beni gidişinin değil,
dönersin umudu ile yaşamanın öldürdüğünü…
Hoşçakal demek, ölmekten daha mı zordu?

alıntıdır...