[Nigar]

Acil Ölümler Duası

Mezarımın etrafında bisikletiyle tur atıyor çocuk
Adını soruyorum yağmurdan utanarak söylüyor
Çamurlu vücudumun üstünde gezerken böcekler
Dizkapağımda garip yılanlar rakı sofrası kurmuş
Terkettikleri derilerine içiyorlar kaya vakitlerinde
Beni öpersen öldüğümü anlarım
Sancılarımdan bir hayırsız evlat diye bahsederken
Düşük yaptığımız hayatlar karşısında dağılan o koku
Bir cesedin bir cesede anlattığı fıkra kadar alışılmışsa
Artık cesaret ,kulenin dayanağı olarak saklı kalacaktır karanlıkta

Saklambaçta bir ümittir
Ellerinin arasında ellerim sobelenmiş çıkarsa
Toprağımı öperek uyandıran annem
Mezar taşlarıyla oyalanırken çığlığıyla kahreder gecenin koynunu
Yırtar elindeki iğne,balon gözlerimin ortasında
Sesin,kanlı kahve fallarından dökülüyor kulağıma
Sabah dudakları çürüyerek öpüşmelerimiz
Ruhumuzu düğümlerken üflediğimiz o son mum
Herşeyi,aslında herşeyi anlatıyor aşka!

Gökyüzünü delerek edilen duayla
Kanayan parmakuçlarımı öp yine
Mutluluğu anlatırken saçlarımda uyu
Sessizliğin öldürüldüğü bakışmalar gibi
Karıncaların yuvasında beklettiğimiz kırıntılara
Sonbaharın adını küçük kızlara armağan ettiğimi söyleme
Okyanusum,boğulduğum,istekli tutsağı olduğum
Mor tebessümünde boğulan sarı sönük umutlarımla
Tren trene çarpıştığımız bir savaş meydanında
Unuttuğumuz yalnızca birbirimizse
Kolumuzun üstünde rayların çiçekleri varsa
Biz birliğimizde kalmışsak vurulmuş sayılmayız
Oturup bir şiir yazıp ağlarız
Beni buna katıp unutma cümlelerde

Sorular soruyorum mezarıma uğradığım her gece
Neden,neden,neden

Yüzüm verimsiz bir topraksa
Bana neden dikiyorlar hatıraları
Neden hala bir sokağın rogar kapağına saklanıp
Üstümden ruhunla geçmeni bekliyorum
Acı ölümler duasına yatmış
Kendi kendimden af diliyorum
Bedeninin yalnızlığa vurmuş kısımlarında

Şafak Payanda