IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası - Tüm canını kanını kaybedenlere * Elçin Gelir

''Beni bu kızla başbaşa bırakma, gözlerimin içine baktığı an istediği hiçbir şeye hayır diyemiyorum'' derdi babam anneme.
Onun o güzel,büyük, pamuk gibi ellerini öpmek için bayram sabahlarına gerek yoktu. Her an öpebilirdim.
İşten eve geldiğinde, yatmadan önce.
Traş olduğu zaman hala çok yakışıklısın der takılırdım ona.
Annem hissettirmemeye çalışsa da kıskanırdı bizi.
Komik ama kıskanırdı. Çünkü ben de onu kıskanırdım.
Anneni mi babanı mı daha çok seviyorsun dediklerin de hep yalan söyler ikisini de derdim.
Oysa hep babamı daha çok severdim.
Televizyon izlerken baba kız sahnelerin de , arka koltukta oturan babamın televizyona değil de bana bakıp ağladığını bilirdim.
Beni dizlerine yatırıp saçlarımı okşamasının yaşı yoktu.
Kocaman kız da olsam bunu sık sık yapardı.
Babam saçlarıma dokunduğun da huzur gelirdi.
Huzur odanın içine gelirdi. Benim içime gelirdi.
Hiçbir zaman uzun iş seyehatlarine, memleket gezintilerine gitmedi babam.
Hiçbir zaman onu günlerce, aylarca görmediğim olmadı.
Ailesinden ayrı geçirdiği tek bir akşam olmadı.
İşe uğurladıktan en fazla iki saat sonra
evi arayıp eşine ve kızına sizi çok seviyorum demek için aradım diyen bir baba oldu o hep.
Bize aşık. Evdeki, evinde ki iki kadına da aşık. Kavgalarımız da oldu.
Yani kavga değil. Onun bana bağırıp benim sustuğum anlar sadece.
Sonra hemen düzelirdi aramız.
Başı ağrıdığın da bir tek bana masaj yaptırırdı.
Çok iyi geliyor derdi hep.
Ve türk kahvesini yamayı on yaşında öğrendiğimden beri en çok benim elimden içmeyi sevdi hep.
Annemin yanında kusura bakma ama senden iyi yapıyor demekten hiç çekinmezdi.
Annemi çok severdi. Çok fazla severdi. Öyle seven görmedim.
Yani şöyle ki; ikisinin olduğu her resimde babam fotoğraf makinasına değil anneme bakıyor.
Babamın hasta olduğu dönemler de olurdu. Canı acırdı,bilirdik. Öylece dururduk. Elimizden hiçbir şey gelmezdi.
En zoru da buydu bizim için.
Canının acıdığını gördüğümüz halde hiçbir şey yapmadan beklemek.
O öyle güçlü, öyle acıya dayanıklıydı ki
onun yanında başım ağrıyor demeye utanırdık.
Onun çektiği acıların yanında...
Rüyamda gördüm.Ondan sonra yazmaya karar verdim bu satırları. Baban öldü dediler rüyamda.
Bir daha o çatık kaşlı, gökyüzü gibi gözleri olan babana bakamayacaksın,
ellerine dokunamayacaksin, kahve yapamayacaksın,
sofrayı bir tabak eksik kuracaksın,
aynı sofra da asla oturamayacaksın bir daha, ona su getiremeyeceksin, sarılamayacaksın, resim çekilemeyeceksin dediler.
Öldü dediler.
Rüyam da bunun rüya olması için yalvardığımı hatırlıyorum.
Ölüm herkesin bildiği ama kabullenemediği şey işte.
Acıyı tarif edemem.
Ki rüyam da gördüğüm kadarıyla tarifi de yok zaten.
Allah bu acıyı yaşayanlara sabır versin.
Bir tek baba değil elbette, tüm canını, kanını kaybedenlere...

E.GELİR