IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

Gömleği arkasından yırtılan bir zamandı

Gölgesi sularda nilüfer yaprağı

Gün aşırı maviyle sevişen

Ay yüzlü çocuklar vardı:

Çocuklar ki kaderleri çölde bir küçük Yusuf,

kederli yüreklerinde Züleyha’yı taşırlardı

Kervanlar geçerdi düşlerinin alacasından,

dünler gözlerinde güneş olup ışıldardı

Asiydiler! Tenlerine sığmazdı ruhları

Kör kuyulardan küflü demirler arındıran

zindan karası sevdalara taşardı

O sevdalar ki Nuh’un nefesinde tufan,

Yakup’un gözlerinde dinmeyen pınardı

Sabahsız geceler gibi ağlardı yalnızlık

Göğüslerinde yâr durakları

Aşka teğet geçen masallar kadar yas ve ölüm

Ve İstanbul en fazla Kız Kulesi kadardı

O çocuklar ne çok göçebeydiler,ne çok gurbet,ne çok susku!

Dinledikçe kaybolurduk türkülerinde

Söylemek isterdik dilimiz kanardı

Boğulurdu şehirler

Caddeleri buz tutmuş cehennem!

Mezar taşlarında adımız yankılanırdı

Biz ki ölüm telaşı yolculuklarda tanıdık aşkın çıplak halini

Yas bürülü bir gökkuşağının saçlarında ıslandık

Bir kadındı

Annem kokuyordu!

Temmuz ve gece

Yok(sul)luğumuza yağmur yağıyordu

Severdik yağmurları; bize benzerlerdi:

Onlar, toprağa sürgünlüğünde örselenirdi;

Biz, yoldan geçen bir eskicinin heybesinde

yitirdiğimiz geçmişimizi bulup

sonrasızlığın tutanaklarında suretimizi çizerdik

Hiç utanmadık çarmıhtaki çıplaklığımızdan,

köylü yoksulluğumuzdan hiç gocunmadık

Olmayan sevgililerimizin hayâlî gözlerinde

zümrüt yeşiline değil en çok çimen yeşiline sevdalıydık

adımız anlamsızlığa kayıtlı,

şimalimizde eylül tüten mevsimler

ve doğulu yanlarımızda içtiğimiz tütün kadar kaçak öpmelerimiz kalırdı..

Hayatın bir yerinde gülmek isterdik, dudaklarımız kana bulanırdı

Kırmızıları giyinirken bir yanımız yıkık bir kent kadar harabe zamanlarda

ömrümüzü karalayan kalemler öyle kolay aklanmazdı.

Mayası acıydı yaşadığımız hayatın!

Gecelerin şafak renginde dem tutardı yüreğimizde…

Biz ki taşralı şiirlerin köy kokusundan sürgün,

kentli yangınların kor aleviyle tüm zamanları oyunlarında tüketmiş

ölümcül bir şiir kırıklığında ağız dolusu gülemeyen çocuklardık!

Geçmiş,gelecek ve şimdinin adına

darağacı oyuklarında boynumuza geçirilmiş

tövbe bilmez intiharlar kadar sonu hüsran başlangıçlardan mütevellit;

yâd ellerde yaban kalışlar misâli

kendini bilmez bir seslenişti kimsesizliğimiz

Kimse bizi duymazdı..

Say ki kör hücreler karanlığında mahkûmdu ellerimiz

ve gömleği avlulardaki voltalardı deliliğimizin

Hatrı kalmasın diye boynumuzdaki ipin celladımızdan helallik isterdik

Bilirdik duvara kazınan hüznün hilkatini

Her asılıştan sonra şiirlerimiz yanardı

Her temmuzda uslanmaz acılar yaramızı deşerdi

Susardık ağlar gibi..

-Görüldü- nişanıyla okunan sevgili mektuplarında

çığ olup akardı söyleyemediğimiz sevdalar

Düşlerimizin hayra yorulmazlığında

içinden geçtiğimiz gece gözlü türküler

tersine yol tutmuş ırmaklarda yankılanırdı..

Çocuklar vardı:

Kayboldukları yerden özgürlüğe koşan

Kuşların göç mevsimi…

Yağmur ve hüzün..!

Sonbahar yüreğimizde kışlar,

….Düşlerimiz çamura bulanırdı

çocuklar yağmurdu……………

hüzünler çamur……….

yalnızdık….

annem ağlardı …..

ıslanırdık...

ve hayat bir mezar taşı

annem ağlarken anladık