[Liaaa]

Ayakkabılarımı çıkardım. Çoraplarımı da...

Oturdum çimlerin üzerine...

Hava 12 derece...

Kulağımda Rod Steward ve Chaka Khan düeti...

Ağaçlara, kuşlara, koşanlara, banklara oturmuş öğle yemeğini yiyenlere, köpeğini gezdirenlere, turistlere, parkın ardında yükselen gökdelenlere baktım uzun uzun...

Izin verdim güneş sevsin beni...

Sevsin ya dedim...

Ne zararı olacak...

Üç sincap piti piti geldiler yanıma... Yok ki yanımda bir şey...

Benden bir şey çıkmayacağını anlayınca koştura koştura kayboldular gözden...

Kızımın okuldan dönüş saati gelmiş, aradım; “başladın mı yazmaya annem” dedi.

“Başladım” dedim. “Orada saat kaç şimdi” dedi, “on bir buçuk” dedim... “Vayyy iyiymiş anne, genç işi” dedi...

Ne demek istedi anlamadım ama sormadım da... “Biz şimdi piyano çalışıp sonra da müzikale gideceğiz” dedi... “Vayy iyiymiş. Bak, işte bu genç işi” dedim...

Telefonu kapattık sonra...

Çimlere yattım...

Az önce yanımdan ayrılan üçlünün en irisi tekrar geldi yanıma. Koca parlak kuyruğu ile iki elinin arasında bir kabuk parçası tutarak bir süre bana baktı. Acaip moralim bozuldu. “Yav gavurun sincabı ne acıyo bana yaaaa” diye doğruldum yerimden. Yalan Dünya‘daki kızın adı neydi, kızıl saçlı olan... Bağıracaktım arkasından... “Ezik miyim sincap ben????” diye... Neyse yine kuyruğunu sallaya sallaya gitti bana aldırmadan...

***


Hayatımın en büyük anlaşmasını yaptım kızımla. Bir çeşit eğitim sözleşmesi imzaladık. Onun yurt dışı yaz okuluna karşı benim yurt dışı yazı kampım... Hoş, o yaz okuluna zaten gidecekti ama kafasına benim bir yere kapanıp yazı yazma fikrim çok yattı. Hatta çok sanatsal buldu. Gerçek bir yazar işi olduğunu söyledi. Ben de bu fırsatı değerlendirdim...

Bu kadar tek, bu kadar sessiz, bu kadar konuşmadan, bu kadar sadece yazarak ve okuyarak yaşadığım bir dönem olmadı. Dünyanın en sevdiğim şehirlerinden birindeyim ama sadece günde iki saat yürümek için dışarı çıkıyorum. Ne yazıyorsun diye soracak olursanız...

İki sayfa a, iki sayfa b, iki sayfa c... Şaka bir yana... Altından kalkabilirsem bugüne dek yazı hayatıma emek vermiş her insana sözünü verdiğim ama bir türlü oturup yazamadığım o kitaba başladım... Umarım muvaffak olurum.. Bakınız roman cümleleri kuruyorum!

Ve öte yandan ne okuyorsun derseniz...

Uçakta Murathan Mungan’dan Şair’in Romanı‘nı okudum... (Ah benim gönlümün Nobelli yazarı...)

Başucumda ise Isabel Allende’nin Günlerin Getirdiği isimli romanı var...

Bir de iyi ki almışım yanıma... Kemal Sayar’n Terapiisimli kitabı... (Mutlaka edinin derim.)

***


Uzaktayım ama kopmuş değilim.. Aksine daha çok mesai yapıyorum. Siz uyurken de takipteyim Türkiye’yi... Ve görüyorum ki kaçırdığım hiçbir şey yok...

Her şey aynı...

Yalan dolanı...

Sarpa saranı...

Bak işte “yandı bitti kül oldu.”

Bak “hocanın çocukları pay için dile düştü.”

Bak boğazımızda bir avuç çakıl yine...

Yine yutulacak...

Yine susulacak işte...


İclal Aydın