IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası - Sen ne kadar kalabaksın, kalabalık ne kadar sen?

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Hani kendinden bıkıp kalabalıklara çıkarsın ya,
Ya da kalabalıklardan kaçıp kendine sığınırsın.
Neden sonra farkedersin,
Sen ne kadar kalabalıksın,
Kalabalık ne kadar sen...
Ve sonra sıyrılabilmek için farkettiğin senden,
Farklı kalabalıklara yönelirsin.
Ya da aynı kalabalıktan sıkılıp
Başka senlere.
Ve sonu gelmez kaçışın,
Yine arayışın,
Hala umudun,
Beyhude bekleyişin,
Ve her seferinde hayallerin
Biraz daha kırıklığının.
Geçen zaman mı,
Yoksa hayat mı,
Anlamazsın.
Sen de sahtesin herkes gibi,
Kalabalık da gerçek en az sen kadar.
Ve bir dost ararsın kendine renkli zarflar arasından.
“Hadi arkadaş olalım.”, dersin birilerine,
“Ben ısmarlıyorum.”
Bir tatlı azap hissedersin.
Acı gülümseyişler...
Kadim gözyaşı damlaları...
Psikosomatik kahkaha tufanı...
Doyum “taa...” kendi başında hayatın,
Ölümün doğuşunda.
Bilirsin,
Evren hızlanan adımlarla koşmakta çürümeye,
Yok olmaya.
Anlatmak için anlamadığın anlamsızlığı
Bari hafızan genetik kopyalansın istersin.
Aman, boşver hele.
Sen zaten anlamazsın ki,
Başkalarına nasıl anlatasın?
“Bu akşam melekler kadar güzelsin.” derler sana,
Melekler siyah giymezken.
Önce yalanları duyarsın sadece.
Sonra artık duymazsın.
Uykulara kaçarsın yine.
Seni yatağından kaçıran tek şey
Gerçeküstü kabuslarmış,
Takma kafana.
Gerçeğe dönüyorsun ya!
Bir de saatin “tik-tak”larına...
Pastanın yalnız bir dilimini görmüşsün sen.
Hepsini tahayyül etsen,
Yine yazık olur sana.
Nasıl bir paradokssa tıkandığın,
Girişi var,
Çıkışı yok kapı.
Anlamaya çalışırken tüm anlamları yitirirsin.
Detaylardır takılıp kaldığın,
Özü unutturan sana.
İndikçe derine,
Gördükçe tersinden,
Sadede bir türlü gelemezsin.
Nereden daldığını hatırlamazsın ilk.
Her dehliz dallanır,
Budaklanır aşağılarda.
Sen bir oradan girer,
Öteden çıkarsın nafile.
Tam teolojik yaklaşımla bağlarken
Sosyolojisinde tıkanırsın.
Psikolojiyle çözdüm derken
Bu sefer felsefesine takılırsın.
Her reel tabana oturttuğunu sandığın şey,
Yanında sürreel bir toz bulutu üfürür beynine.
Sen tezler ve antitezler arasında
Koşuşturur, durursun.
Sen anlamazsın.
Çünkü hala çocuksun.
Sevdalarını saklarsın.
“O gün” geldiğinde çıkarmak için meydana.
Ve yeteri kadar çok içersen
Belki gelir sanırsın.
Ama aşk senindir sadece aşık olansan,
Ve terkediliş sadece terkedilensen.
Yalnızsın işte,
Yalnızsın.
Nasıl anlamazsın?
Kitaplarını kaybetmiş masal kahramanları bile bilir,
Ama sen bilmezsin,
En kötüsünün artık sevememek olduğunu.
Sen “yok”u sevebilir misin?
Sen “yok”u bilir misin?
Sen anlamazsın.
Çünkü “tam dayaklık”sın.
Bir başkası anladığını söyler.
Ama anlamaz o da.
Belki anlar,
Ama senin anladığını değil.
Anlayamadığını daha doğrusu...
Anladığın aynı değil kimseyle,
Ve anlamadığın herkesten farklı...
Hepsi anlar,
Ama sen anlamazsın.
Sen çok kalabalıksın.
Sıradan bir yelpazesin.
Bazı renklerin parlak o kadar.
Tıpkı başkalarında
Bazı başkalarının olduğu gibi.
Sen de en az onlar kadar kırmızı, sarı,
Ya da mor,
En az onlar kadar ışıltılı,
Ve o kadar soluksun.
Sen anlamazsın.
Çünkü daha çok toysun.

Bana Özel.