[N999]

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


İnsan, hayatta bazen molalar verir. Kimisi tek nefeslik kimisi ömrün yarısından fazla sürer. Ama her mola nihayet bir gün biter.

Bazen çok sevdiğiniz bir şeyi yapmayı bırakırsınız bazense çok sevdiklerinizle görüşmeyi, bazen üzülmeyi, bazense sevmeyi…

Her mola bir vazgeçiş dönemidir, bir nacizane küskünlük. Kalemin kağıda küsmesi gibi siz kelimelere küsersiniz. Ya kendinize kaçar ya da kendinizden kaçarsınız…

Gün gelir ve her mola sonlanır. Hapishaneden çıkıp suça koşan mahkum gibi sarılırsınız kelimelere. Kelimelerde size küsmüşse -ki o en kötüsüdür- yalnızlık başlar…

En büyük alışkanlığınızı ne çabuk unutabildiğinize şaşırırsınız. Bağımlılığınızdan hiçbir çaba olmadan sıyrılmanıza anlam veremezsiniz. Bir boşluk kaplamaya başlar çevrenizi büyüdükçe büyür. Kara delik gibi gizler tüm biriktirdiklerinizi ve siz yalnızlığınızda da yalnız kalırsınız.

Her mola pembe bir rüyaya benzer/her mola beyaz bir kabusa!

Hayat sizin elinizdeyken, siz hayattan kayıp düştüğünüzde kabullenemezsiniz adaletsizliği –ki bu aslında en adil adaletsizliktir-.

İnsanoğlundan beş duyu organı sakınılsaydı daha çok anlardık birbirimizi. Hiçbirimiz görürken, dokunurken, işitirken anlamaya, hissetmeye çalışmıyoruz çünkü.

Sizin molanız bu kez susmaktı belki. Susmak, duymamak, görmemek ve dokunmamak. Hissetmekti! Mümkün müydü bu? Karanlık ve sessizliği bilmeden ne kadar dayanırdı insan?

Bazen öyle keşiflere gebe kalınırdı ki; mola dönüşü gelen; o giden kişi olmazdı. Başkalaşırdı varlığı. Bir evrim teorisinden söz edeceksek eğer kesin olan bir şey vardı ‘’Bedenlerin evrimi şüphelidir ama ruhlar kesinlikle evrimleşir’’! Hazırlıklı çıkmak gerekir yolculuklara.

Bir yolculukta bazen elinizdekileri, bazen üzerinizdekileri bırakır, bazense yüklenirsiniz.

Son gelir. Kağıt kalemi affeder. Kalem dokunur ve kağıt bilir. Kalem asla eski kelimelerle konuşmayacaktır beyaza. Artık hiç bir yazı eski hikayeleri anlatmayacaktır…

Sinem Çetin