[N999]

Giderken "affet" demiştim sana, bir günahtan sıyrılmak ister gibiydim duayla.
Koyu kahveyken gözlerin, bir ton açığını arardım sahipsiz tonlarında.
Aşkta varsayımlar olmazdı oysa bilirdim.
Ve daha da iyi öğrendim üşümeyi, içim açıkta kaldığında.
Bazı kışlar daha da soğuk geçermiş, anladım.
Sadece ellerim ısındığında...

Sen sendin, o ise sen de varsayılamayan...
Ben gidendim, herkesten sıyrılıp da kendi yanına varmaya çalışan...
Üzerine uyduramadığım parçalarımla sen de açıktaydın.
Senin için dikilmemişti ruhum ve paylaşılamayan bir fikir gibi attım fazlalıklarımı ortaya.

Yalnızdım... Sana eksik, sana fazla ama asla sana tam olmayan yanlarımla.
Yalnızdın... Yakınımda ama bana bir türlü varamayan yanlarınla.

Sen karanlıktaydın gündüz gözüyle bile; aşksa hep aydınlıktaydı, bizim göremediğimiz gündüzlerde.
Aramızda aydınlık tek bir yan bile bırakmadığımda, karanlık bendim.
Sen karanlığımda kayboldun, artık görünmez bir bedendin.
İçim karanlıktı en çok da, bu yüzden çaresizdi beyazı sahiplenmek isteyen ellerin.

Bir düşü giydirmek üzereyken sana, senden çıktı yolum...
İncitişiyle bile incinebilir bazen insan.
Ben incitişimle incindim...

Gittim ve artık her cümlene sözsüzdüm.
Yine de özrüm sana değil, en baştan bilirdin çünkü; ben sadece kendine verilmiş bir sözdüm

Alıntıdır.