“ Silahlar ve kelimeler aynı şeylerdir,
ikisi de gebertir. ” Léo Férre

Parmak uçlarıma değen rüzgâr
geçip gideni hep ardına bırakan zaman

Dünya da ardına bakmaz bir gün
gece siyah kuşlar, silahlarla parlar

Kendine devrilir ışık, şafak boyasını atar

Sönen suların iç çekmesi uzayan ufukta
sularında saklı bir yengecin hüzün

Taş aynalarında kıyının birkaç adım atsan

Meğer bir yara gibi saklarmış kendini
pencere dışarı açılsa da içine kapanınca

Cam, taşla buluşmazsa korkmaz kırılmaktan

Birbirine sürtündükçe ısınır kıvılcımlar
insan bazı gözlere susarak kıyar

Bazı gözler susarak anlatır sevgisini
konuşur ateşin diliyle ateşten yaratılan

Türkçe bir mısra sonunda, bir gözyaşı kadar berrak

Parmak uçlarında yürüyen rüzgâr
geçip gideni hep ardına bırakan ayrılıkla aşk.

Ersan Erçelik.