Öylesine uzun zaman oldu ki..Öylesine çok gece geçti ve öylesine çok yağmur indi ki içime..
Yazamadım,çok istedim ama yapamadım.Dokunmak istemedim hissettiğim kelimelere.Sanki ben söylersem,sanki adını bir kez daha anarsam kaybolup gidecekmişsin gibi.İçimde ölmene katlanamazdım.Sen bir mezarlığa yakışamayacak kadar güzeldin,bense en sevdiğimi gömmeye katlanamayacak kadar korkak bir kadındım.Dokunamadım,tek istediğim gittiğin gibi ''kalmaktım''.Değişmeyecekti hiçbirşey,biliyordum izin vermezdim ki zaten.Hastalıklı sevgim artık kurtarılması pek mümkün olmayan bir bedende yaşıyordu.İyileşmeyi düşünmek zordu benim için.Büyümek zorundaydım..Acımla beraber büyümek zorundaydık ve bu büyüme sancıları çeken küçük kızın artık ağlama gibi bir lüksü yoktu.Bazen gitmeyi istedim,çok uzağa anılardan oldukça uzağa.Hiçbirşeyi unutmamak bir insana verilen en büyük cezadır,belki bilirsin.Yorulmuştum.Yalnız ve yorgun olmaya alışık değildim oysa sen varken.Yaşamayı öğrendim ama bedel ödemekten yorulmuştum ve milyonlarca yıldızın sardığı evime gitmeyi istiyordum artık.

Gidemedim.Bırakıp gidemedim işte.Her uzağa adımım,ayak izlerini silecekti şehrimin kaldırımlarından.Zerrelerin uçuşsun istedim.Saçlarını savuran rüzgar bana yaşadığını hala nefes alabildiğini haber edebilsin istedim.Denedim..değişmeyi denedim.Zor oldu ama kabuğum çatladı.Sızdım anılarımın üzerine.Durup filizlenmelerini izledim,durup milyonlarca kez ölüp dirilen toprağımı izledim.Durup bir damla yağmurun damlasını bekledim ''zamanlarca''.Zamanımız çoktu,ama aslında hiç yoktu.Beklemek büyüttü filizlerimi.Onlar açıp ruhumu sardıkça açıldı gözlerimin demirden gölgesi.

yağmur damlam,aşk'ım,sana verecek daha güzel bir sıfat bulamadığım için beni affet!
Kırıldım.Parçalarım dağıldı.Beni damarlarımdaki kadar tanıdığını sanmıştım.Oysa ne kadar da yanlış bir sevgi görmüşsün gözlerimin içinde.Bencildim,biliyorum.Çocukça istedim seni.En sevdiğim battaniyem gibi.Başkalarıyla paylaşmak zor geldi.Mızıkçıydım işte,seni damarlarımda saklamak istedim,hiç gitme istedim,bunu yapmayacağını bile bile..Ben sana sahip olmak değil senle birlikte yaşamayı istedim,yalnızca yürüdüğüm yolda elimi tut istedim.İşte bu yüzden istemsizce kelepçeledim ellerini.Korktum,gidecekmişsin gibi.Canım yandı,ama neden bilmem,durmayı beceremedim,kontrolümü kaybettiğimi anladığımda da zaten sen gitmiştin.Sen daha hiç olmamışken hayatıma uğramış insanların kalbimde açtığı kan göllerine düşürdüm seni.Artık kalabalıkların bir önemi yok,artık karanlıkların bir önemi yok,artık oynadığım oyunların bir önemi yok..Sadece,keşke o kadar kırılgan tutmasaymışım seni..bak yerine ben kırıldım.Parçalarım burda işte..her neyse..

''Bana yaptıkların''la başlayan cümlelerden geçtim ben artık.Sildim lügatımdan,hiç olmamış gibi farzettim.Aklımda,kalbimde,ruhumda hep bana yaşattığın huzurla,aynı saflıkla kal,kirlenme istedim.Nefretimi bulaştırmak istemedim.Ama merak ediyorsan,öldüm evet,yaşadığım her saniye ayrı bir bedende varoldum o karanlık anlarda.Beynimi kemirdi o karanlık.Ruhumu çaldı.Aydınlığı hissetmem epey zaman aldı..ama başardım..senin boş bıraktığın elimden tuttum kendimi.Çıkardım.Şimdi yolun ortasındayım.ve ev..bu yokluğunda benden hala çok uzakta..Biliyor musun,
Beklentisiz yaşamaya alıştım.Güçlü olmaya alıştım.
Özlemeye,çok özlemeye,sahip olduğun başka bedenleri umursamamaya alıştım.
Başka birine aşık olduğun ya da olabileceğin gerçeğine alıştım.
En önemlisi,artık bir ilişki yaşamadığımız ve olmayan bir ilişkiyi aldatamayacağım gerçeğine alıştım..

Kalbimden sorgusuz sualsiz çıkıp gitmiştin ya bir gece,ardında bir aralık kapı bile bırakmadan..
Seni bu gece azad ettim kendimden.
Gelmeyeceğini bile bile..Biliyorum..bir gün..bir yağmurda,dolunay çevresindeki bir bulutta,karanlık bir gecede kesişecek yollarımız,yarım kalanı tamamlamak için.ben yalnızca o günü bekleyeceğim..

Güner.