IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

Her gidişine cenaze töreni düzenlemek isterdim
ama tek başıma kalıyorum;
törene katılacak kadar insan yok çevremde...

yalnızlığım mutluluk hormonlarını çalıştırmaya başladı
alıştım sanırım

sanırım insan her şeye alışıyor bu hayatta...
Baksana
sana bile alışamamışken daha
yokluğunu kabullendim çoktan.
Dönmen yetiyor
sıkılıp diğerlerinden
pişman olup gelmen dolduruyor tüm boşluklarımı...
Acizim ama aşk diyorlar bunu kalp literarütünde...
Aşığım
öyleyse gurur yok...
Nefret etmiyorum
sitem de
beni terk etmene rağmen
hala gülümseyebilmeni dileyebiliyorum...

Daha ne söylenir?

-Ne bileyim iştecennete kadar yolun var...