[Liaaa]

Yavaş yavaş susuyordu gözleri,
Bakışları,
Yüzü soluyordu,
Ve o derin nefesi..
Dili çoktan lal düşmüştü,
Dudakları kuru,
Gırtlağı kurak bir çöldü,
Rüzgardan başka bir şey görmemiş,
Ve savruluyordu,
O taştan bu taşa değiyordu,
Aşkın bedensiz ruhu..

Aynı yöne gidiyorduk,
Yolumuz dar bir rüzgarda kesişiyordu,
Ve,
Orda selamlaşıyorduk.
İkimiz de aynı rüzgara kapılmış,
Savruluyorduk dar geçitlerde,
Sesimiz, aynı uçurumlarda boğuşuyordu yaşamla,
Ölüm gibi ortak bir düşmanımız vardı,
Ki,
Biz sevmeye ölüydük zaten..

Hayattan kopmuş bir gün gibi,
Güneşin saklı yüzünde,
Umutlarımız vardı..
Bir bulut sonrasında,
Yeniden yüzümüze aydınlık düşecekti,
Çok bekledik..

Kalbimiz yorulunca sevda rıhtımında,
Yavaş yavaş susuyordu dilimiz,
Ve kayboluyordu yüzümüz.
İkimizde yabancıydık artık kendimize,
Ve kayıptık,
Bir sevdanın yurdundan sevmeye..

Rüzgar başka bir şeydi..
Uçuruma düşen bir uğultuyu,
Sesime eş ediyor gibi,
Sesimin son haykırışıydı aşk..
Ve nefesimde nice güllerin kokusunu,
Öldürüyordum,
Durmadan seni içime çekmekle..
Nefesim rüzgara yenik düşmüş,
Soluğundan alamıyordum seni uçurumların,
Ve düşüyorduk seninle beraber,
Uçurumlarda ölüm boşluğuna,
Ecel gibi ortak bir misafirimiz vardı,
Ki.
Biz sevmeye ölüydük zaten..

Yaşamak başka bir şeydi..
Hasretle arzuladığımız,
Ilık bir kan damlası,
İncecik bir damardan geçmekti bizim için.

Erişilmesi zor bir arzuydu bu.
Uçuruma düşen uğultu,
Bana gel diyordu.
Gitmemeye çabalıyordum,
Kalmalıydım sevdanın ömrü kadar.
Direndikçe düşüyordum,
Yaşam boşluğunda seninle.
Güçsüz bir ömrüm vardı,
Sevmeye halsiz düşmüş,
Yine de sen diye,
Ama,
Azrail gibi ortak bir ziyaretçimiz vardı,
Ki,
Biz sevmeye zaten ölüydük.!!

|Hasan Selcuk BİRDAL|