Gönülle Hasbihal
 

Bir güzel siması, aklını çeler,
Yandıkça dağlanıp pişersin gönül…
Deli bir bakışla bağrını deler,
Ateşte kaynayıp, taşarsın gönül…

Sevdaya örülür, saçının teli,
Dokunur yüreğe, aşkın danteli,
Bendini yıkar da duygunun seli,
Çağlayıp divane, coşarsın gönül…

Kirpikler küs olur, uykusuz göze,
Meramın dökülmez, yazıya söze,
Kül ektim sinemi kavuran köze,
Durmadan altını, eşersin gönül…

Canandan uzakta her yer gurbettir,
Uğurda ödenen, diyet hasrettir,
Zincire vursam da içinde derttir,
Kırıp da peşinden koşarsın gönül…

Eğdirir başını kanun misali,
Bükülüp kalırsın, bir “nun” misali,
Leylâ’nın düşüne Mecnun misali,
Bilinmez çöllere, düşersin gönül…

Kâr etmez ki sözüm, desem de dön gel,
Bırakmaz boynuna takılan çengel,
Dağları koysam da önüne engel,
Dinlemez yine de aşarsın gönül…

Kemirir ömrünü, o sırlı hâlin,
Tükenir takatin, bükülür belin,
Aynaya düşünce başka cemalin,
Seyredip kendini, şaşarsın gönül…