Şairin Elvedası
 

sana elveda demiyorum biz ayrılırken yasta

belki karşılaşırız yan yana musalla taşında

kimse acımadı affetmedi beni acımalı bakışlarda

keşke güllerimiz olsa yediveren mezar başında



çoçuksu gülüşlerim vardı şimdi ağlamaktan tanınmayan

hiç bir şiirim böyle değildi gözyaşıyla boyanmayan

senle sensiz içi yatalak dışı nefretle yaşayan

içimdeki çoçuktu ömürü çile hayati televole sanmayan